مروری بر تغییرات بافت نرم بینی بعد از عمل های جراحی استئوتومی لفورت 1 در بیماران مال اکلوژن کلاس 3

هدف اولیه جراحی های ارتوگناتیک بهبود پارامتر های زیبایی و استتیک صورت و دندانی و تبدیل آن به یک استاندارد بالینی قابل قبول است. که اغلب با هدف ثانویه بهبود عملکرد اکلوژن همراه است. جراحی های ارتوگناتیک بایمگزیلاری (Bimaxillary) برای تصحیح ناهنجاری های فکی-صورتی بیماران مبتلا به مال اکلوژن کلاس III  یکی از روش های معمول درمان است و طرح ریزی درمان نیازمند آگاهی کامل از آداپتاسیون بافت نرم در برابر حرکات بافت استخوانی زیرین می باشد. لذا، یک طرح درمان جامع باید بتواند هم نتایج فانکشنال و هم زیبایی را بر مبنای فاکتور های پروگنوستیک جراحی ارتوگناتیک، در بر گیرد .

ا ین مطالعه ی مروری از طریق جست و جو با واژگان کلیدی "جراحی ارتوگناتیک" و "ماگزیلا"و "بافت نرم "و" بینی"در پایگاه های PubMed و  Google scholar در مطالعات چاپ شده طی سال های2012-2021 صورت گرفت. و در نهایت 14 مطالعه مورد بررسی قرار گرفت.

مطالعات حاکی از آن بود که تغییرات در بافت نرم و سخت بینی و ماگزیلا تقریبا بعد از تمامی جراحی های استیوتومی ماگزیلا رخ خواهد داد.  افزایش عرض آلار و تغییر زاویه نازولبیال به طور مکرر گزارش شده است. روش های پیشگیرانه ی رایج مانند Alar Cinch suture در پیشگیری از این تغییرات تاثیر چندانی نداشته است. همچنین بروز این تغییرات ممکن است در راستای بهبود زیبایی صورت عمل کند که وابسته به نژاد و قومیت بیماران و استاندارد های زیبایی رایج در میان آنها می باشد.

ارزیابی فانکشنال و زیبایی شناختی بینی باید به عنوان بخشی از فرایند تشخیص و طرح درمان برای جراحی ارتوگناتیک در نظر گرفته شود و همچنین استراتژی های مرتبط برای مدیریت این تغییرات  باید با بیماران در میان گذاشته شود. تاثیر Cinch Suture بر کنترل تغییرات بیس آلار چالش برانگیز و نیاز به مطالعات بیشتری دارد.