نقد آرای مونتگمری وات ، درمنگام و سروش درباره وحی انفسی پیامبر اسلام(ص)

وحی همان «پیام الهی به پیامبران برای هدایت مردم»، پایه و قوام شرایع الهی و ارزنده ترین گوهر آسمانی بر دامن زمینیان است و پیوندی ناگسستنی با سرشت و سرنوشت آدمی دارد. در سده های اخیر، با گسترش موج اسلام پژوهی در غرب، فرضیه اقتباس برخی از محتویات قرآن از متون دینی و ادبی گذشته نیز یکی از زمینه های فعالیت خاورشناسان قرار گرفت. ویلیام مونتگمری وات و درمنگام را می توان از مستشرقانی دانست که دیدگاه پدیدارشناسانه رایج در مغرب زمین نسبت به وحی را با دیدگاهی الهیاتی پیوند زده اند که بیش تر نیز برخاسته از الهیات مسیحی است. تبیین این مساله، ضروری است تا حقانیت دین اسلام و  وحی قرآنی و برتری آن بر تمام ادیان الهی اثبات شود. مقاله پیش رو، با بهره جستن از شیوه توصیفی - تحلیلی و با رویکرد انتقادی همراه با گردآوری و تجزیه و تحلیل اطلاعات سامان یافته است. یافته های پژوهش نشان می دهد که محققان غربی و خاورشناسان از جمله: ویلیام مونتگمری و امیل درمنگام، با تمسک به اصولی چون: تاثیر شخصیت پیامبر(ص) بر قالب وحی، خطاپذیری وحی و پیامبر و عنصر بشری در قرآن و... را مطرح کرده اند که هیچ کدام از دانشمندان شیعه آن را نمی پذیرند و با اندیشه های دینی اسلام در تضاد است. در هر یک از این اصول، با نقدهایی جدی از جمله: مصونیت قرآن از خطا، سازگاری علم و دین در اسلام، و شخصیت کمال یافته پیامبر(ص) در دریافت وحی موضوعیت دارد نه طریقیت، عدم ابهام و تناقض در وحی قرآنی و... مواجه است.