بررسی تطبیقی مبنای مسئولیت مدنی در تصادفات وسایل نقلیه خودران

پیشرفت فناوری های خودکار در جهت تولید وسایل نقلیه خودران، روزافزون و توقف ناپذیر است. ورود، تولید، توزیع و استفاده از این گونه وسایل نقلیه می تواند چالش هایی حقوقی را برای سیاست گذاران، قانون گذاران، دادگران، تولیدکنندگان و مصرف کنندگان به همراه داشته باشد. یکی از چالش های محتمل استفاده از وسایل نقلیه خودران، مسئولیت مدنی در تصادمات است. چنانچه استفاده از وسیله نقلیه خودران به تصادفات جاده ای، دریایی و یا هوایی منجر شود، مسئولیت مدنی متوجه چه شخص یا اشخاصی است؟ آیا تولیدکنندگان مسئولیت دارند؟ مبنای مسئولیت مدنی ایشان چیست؟ درصورتی که وسیله نقلیه سطوح پایینی از خودرانی را داشته باشد، می توان متصدی را در اکثر مواقع مسیول تصادفات دانست؛ اما زمانی که سطوح بالای خودرانی، نقش متصدی را در هدایت وسیله نقلیه کاهش دهد، تولیدکنندگان را می توان با توجه به تقصیر ایشان در ایفای وظایف خود مسیول دانست. نظر به فقدان معیار مناسبی برای سنجش تقصیر تولیدکنندگان، به نظر می رسد مسئولیت مطلق مبنای مناسبی برای تعیین شخص مسیول باشد. تحقیق حاضر با توسل به تازه ترین پژوهش های حقوقی در کشورهای پیشرو در این فناوری، ازجمله ایالات متحده امریکا و برخی کشورهای اروپایی و نیز بنابر حقوق داخلی، کارایی مبانی مسئولیت مدنی موجود را سنجیده، در پی فراهم آوردن ادبیاتی حقوقی و طرح پرسش هایی دقیق در راه تبیین الزامات مبنایی حوزه مسئولیت برای استفاده از این فناوری بوده است.