طراحی و ارزیابی اثربخشی برنامه مدیریت رفتاری خانواده- محور بر رضامندی زوجیت والدین دارای کودکان دبستانی با نشانگان بیش فعالی

هدف پژوهش حاضر طراحی و ارزیابی اثربخشی برنامه مدیریت رفتاری خانواده - محور بر میزان رضایتمندی زوجیت والدین دارای کودکان بیش فعال بوده است.  این پژوهش کاربردی و نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه گواه و جلسه پیگیری است. جامعه آماری همه والدین کودکان بیش فعال شهر تهران بود. تعداد 64 والد با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و در گروه های آزمایش و کنترل گمارش شدند. گروه آزمایش، آموزش 10 جلسه ای دریافت کرد ولی گروه گواه بدون آموزش در نوبت انتظار ماند. ابزار غربالگری و گرد آوری داده ها، مقیاس درجه بندی تشخیص بیش فعالی کانرز(1999) و مقیاس رضایتمندی زوجیت افروز(1390) بود. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با تکرار سنجش(اسپانوا) استفاده شده است. یافته ها نشان دادند که اثربخشی برنامه خانواده- محور بر افزایش رضایتمندی زوجیت والدین، مثبت و معنادار است. محتوای برنامه مبتنی بر پشتوانه نظری بارکلی(1394) و افروز(1390) بوده و ضریب همبستگی آن (0/89) و پایایی آن به میزان 0/88=  α بوده است. اثربخشی آزمایشی برنامه، تفاوتی معنادار (0/51±) در سطح 0/05=α نشان داده است. می توان گفت برنامه مذکور بر افزایش رضایتمندی زوجیت والدین اثربخشی معنادار داشته و نتایج در دوره پیگیری دوماهه نیز پایدار بوده است. برنامه خانواده- محور، بر افزایش رضایتمندی زوجیت، اثربخشی داشت و این نتایج در دوره پیگیری دوماهه نیز پایدار بود. تعمیم پذیری محدود از محدودیتهای این پژوهش بود. پژوهش در این زمینه در سایر جوامع آماری، گروه ها و فرهنگهای گوناگون و نیز برای کاهش تنش والدین و همچنین طراحی برنامه مدرسه- محور توصیه می شود.