پیشگیری وضعی از بزه دیدگی کودکان در خانواده های والد-معتاد

اعتیادوالدین،به عنوان یک عامل کاهش کارکردهای مثبت خانواده نسبت به کودکان،زمینه های بزهدیدگی کودکان درمحیط معیوب ونامطلوب خانواده رافراهم و یاحتی تشدیدمی کند.بنابراین،اعتیادوالدین رابر اساس موازین جرم شناختی می توان یک «موقعیت خطرآفرین» برای کودکان حاضردرمحیط خانواده محسوب کرد.این موقعیت خطرزامی تواند احتمال بزهدیدگی کودکان راچه ازسوی والدین به عنوان عوامل درون خانوادگی و چه ازسوی دیگرافرادبه عنوان عوامل برون خانوادگی افزایش دهد.ازجمله موضوعات مهمی که درارتباط بابحث اعتیادوالدین واثرآن بربزهدیدگی کودکان قابل طرح وبررسی است،آن است که پیشگیری وضعی ازبزهدیدگی کودکان درچنین خانواده هایی،بایدبه عنوان یک وظیفه مبتنی براحساس مسئولیت اجتماعی نسبت به این قبیل کودکان،برای دولت ودیگرنهادهای مربوطه و حتی برای خودوالدین مطرح باشد.این پیشگیری می تواندازطریق کاربست راهکارهای ناظربرخودوالدین یاکسانی که به نحوی موجبات بزهدیدگی کودکان به واسطه اعتیادوالدینشان رافراهم کرده اندوراهکارهای ناظربرموقعیت (منظور، محیط خانواده)عملیاتی گردد.به نظرمی رسدازجمله اصلی ترین راهکارهایی که به منظور پیشگیری ازبزهدیدگی کودکان می توان ارایه کرد،ارتقای مهارت هاو توانمندی های والدین درفرزندپروری است که نسبت به والدین معتاد،مبتنی برترک اولیه اعتیادوتلاش برای درپیش گرفتن یک زندگی سالم وهدفمندومبتنی براحساس مسئولیت نسبت به فرزندان است.دراین تحقیق، ضمن شناسایی مفهوم پیشگیری وضعی یا موقعیت مدار،سه دسته ازعوامل اقتصادی، اجتماعی، محیطی و فرهنگی را به عنوان عوامل بزهدیدگی کودکان در خانواده های والد- معتاد بررسی کرده ایم و مهم ترین راهبردهای ناظر بر پیشگیری وضعی از بزهدیدگی این کودکان را تحلیل نموده ایم.