بررسی «همای و همایون» و «گل و نوروز» بر اساس نظریه عشق جان لی

درباره عشق و ماهیت آن از دیدگاه علم روان شناسی بحثهای زیادی مطرح شده است. در چند دهه اخیر محققان کوشیده اند با توجه به نظریه های مختلف، آثار ادبی را مورد بررسی قرار دهند. یکی از نظریه های مطرح در این باره، نظریه عشق جان لی است. در این نظریه وی، انواع عشق را با رنگهای اصلی مقایسه کرده و سه سبک اصلی نیز برای عشق قایل شده است که عبارتند از: عشق به یک فرد آرمانی، عشق با مفهوم بازی و عشق به معنی دوستی. در بین سرایندگان آثار غنایی ادب فارسی، خواجوی کرمانی در منظومه های «همای و همایون» و «گل و نوروز» مانند دیگر شاعران غنایی، به موضوع عشق و روابط عاشق و معشوق پرداخته است. در این پژوهش سعی شده است که عشق در منظومه های خواجو با نظریه عشق جان لی مورد بررسی و انطباق قرار گیرد. مساله اصلی این تحقیق، پاسخ به این پرسش است که مفاهیم و ویژگی های عشق در این دو منظومه مطابق با کدام نوع عشق در نظریه جان لی است؟ نتیجه این پژوهش نشان می دهد که عشق در این دو داستان عاشقانه با نظریه عشق جان لی به لحاظ ویژگی رمانتیک بودن و برخورداری از سبک پرشور، مطابقت دارد.