تاثیر تمرین ترکیبی و مصرف مکمل های آنتی اکسیدانی E و C بر روی بیوژنز میتوکندری در بافت قلب موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع دو

فرایند آپوپتوز به عنوان یک وضعیت شایع در آسیب های قلبی می تواند به طور قابل توجهی توسط افزایش قند خون به صورت مزمن تحمیل شود. از این رو هدف پژوهش حاضر، تعیین اثرات تمرین ترکیبی و مصرف مکمل های آنتی اکسیدانی E و C بر عملکرد و بیوژنز عملکرد بافت قلب موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود.

در مطالعه ی تجربی و بنیادی حاضر، تعداد پنجاه سر موش صحرایی نر نژاد Sprague Dawley به صورت تصادفی در پنج گروه (در هر گروه 10 سر موش) تقسیم شدند: موش های سالم به عنوان گروه کنترل، موش های دیابتی، تمرینات مقاومتی/استقامتی دیابتی، موش های دیابتی که مکمل ویتامین E و C مصرف می کردند و مکمل و تمرین ترکیبی تقسیم بندی شدند. تمرین ترکیبی شامل، تمرین مقاومتی، 5 روز در هفته با شدت فزاینده ی 5-45 درصد وزن موش های صحرایی و تمرین استقامتی بروی نوارگردان به صورت فزاینده از 30-10 دقیقه و شدت فزاینده ی 75-40 درصد حداکثر سرعت طی 8 هفته انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین بافت قلب استخراج و بیان ژن های PGC1α و Tfam از طریق Real-Time PCR ارزیابی شد. داده های پژوهش با آزمون آماری واریانس دو طرفه tow way-ANOVAتجزیه و تحلیل شد (05/0≥P).

القا دیابت باعث کاهش معنی دار بیان ژن های PGC1α و Tfam (05/0>P) بین گروه کنترل سالم و گروه کنترل دیابت شد. از سویی در این مطالعه مشاهده شده است که مصرف مکمل و تمرین اثر فزآینده ای بر افزایش بیان ژن های PGC1α و Tfam در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین داشته است. علاوه بر این، میزان غلظت گلوکز و وزن موش های صحرایی تیمار شده با مصرف مکمل و تمرین به طور معنی داری نسبت به سایر گروه ها کاهش یافته است (0.05<p).

براساس نتایج به دست آمده، مصرف مکمل های غنی از آنتی اکسیدان و تمرین ترکیبی سبب کاهش میزان گلوکز خون و از سویی باعث بهبود بیوژنز میتوکندری بافت قلب موش های مبتلا به دیابت نوع دو شده است. از سویی، تمرین ترکیبی و مکمل آنتی اکسیدانت اثر بیشتری در روند بهبودی دیابت نوع دو نسبت به اثر هر کدام از آنها به تنهایی داشته است.