مطالعه جامعه شناختی ارتباط درمانگر و بیمار در طب سنتی(مورد مطالعه: شهر سنندج)

مطالعه ابعاد اجتماعی ارتباط و چگونگی مواجهه درمانگر و بیمار در طب سنتی می تواند بسیار حایز اهمیت باشد. پژوهش حاضر با هدف شناخت ارتباط میان درمانگران طب سنتی در شهر سنندج با مراجعانشان به انجام رسیده است. این پژوهش به روش کیفی و با کاربرد تکنیک مصاحبه عمیق و مشاهده غیرمشارکتی به انجام رسیده است و برای تحلیل داده ها از روش نظریه زمینه ای استفاده شده است. با شناسایی چند سنخ اصلی پزشکی سنتی رایج در این شهر، و با روش نمونه گیری نظری هدفمند 23 نفر در دو گروه که شامل 5 نفر درمانگر از پنج سنخ شناسایی شده ی طب سنتی و 18 نفر مراجعه کننده مصاحبه به انجام رسیده است. در مصاحبه با درمانگران به مقولات 6 گانه («دلسوزی»، «همدلی»، «همزبانی»، «اجتناب از مادی شدن رابطه»، «امیدبخشی به مراجعین» و «رابطه صمیمی و پایدار») نایل شدیم. و در مصاحبه با مراجعه کنندگان نیز به مقولات شش گانه ای مشتمل بر («اعتقاد به شفابخشی و نیروهای متعالی»، «بی اعتمادی به پزشکی مدرن»، «نتیجه نگرفتن از پزشکی مدرن»، «پول-محور نبودن شفا و توجیه اقتصادی»، «شفافیت و ایمنی در درمان» و «رضایت مراجعه کننده») دست یافته ایم. مقولات حول دو مقوله هسته چیده شده اند که در مورد درمانگران، مقوله هسته «نگاه کل نگرانه ی درمانگر به مراجعه کننده» و برای مراجعه کنندگان «اعتماد بیمار به درمانگر» به دست آمده است.