بررسی اثربخشی درمان روان پویشی فشرده کوتاه مدت بر مشکلات بین فردی زنان مبتلا به اضطراب اجتماعی

مشکلات بین فردی، بیانگر مسایلی است که فرد در ارتباط با دیگران تجربه می کند و ازجمله دلایل اضطراب های درونی افراد محسوب می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان روان پویشی فشرده کوتاه مدت بر مشکلات بین فردی زنان مبتلا به اضطراب اجتماعی انجام شد.

 روش این پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری شش ماهه همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی اسلامشهر در سال تحصیلی 97-1396 تشکیل دادند که دارای مشکلات بین فردی بودند. سی نفر واجد شرایط و داوطلب شرکت در مطالعه، به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند (هر گروه پانزده نفر). ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه اضطراب اجتماعی (کانور و همکاران، 2000) و پرسش نامه مشکلات بین فردی (بارخام و همکاران، 1996) بود که در سه مرحله زمانی و بر دو گروه اجرا شد. صرفا گروه آزمایش طی شانزده جلسه، درمان روان پویشی فشرده کوتاه مدت را (دوانلو، 1995) دریافت کردند. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS نسخه 22 انجام شد. سطح معناداری آزمون ها 0٫05درنظر گرفته شد.

نتایج نشان داد، اثر گروه، زمان و اثر متقابل گروه و زمان بر متغیر مشکلات بین فردی معنادار بود (0٫001>p). در گروه آزمایش بین میانگین پیش آزمون با پس آزمون در متغیر کلی مشکلات بین فردی (0٫001>p) و مولفه های صراحت و مردم آمیزی (0٫001>p)، گشودگی (0٫004=p)، حمایتگری و مشارکت (0٫001>p) و وابستگی (0٫010=p) تفاوت معناداری وجود داشت. همچنین در گروه آزمایش بین میانگین پس آزمون و پیگیری در متغیر کلی مشکلات بین فردی (0٫084=p) و مولفه های صراحت و مردم آمیزی (0٫221=p)، گشودگی (0٫001=p)، حمایتگری و مشارکت (0٫833=p) و وابستگی (0٫431=p) تفاوت معناداری مشاهده نشد که نشان می دهد اثربخشی درمان مذکور بر این متغیرها در طول زمان پایدار بوده است.

براساس یافته های پژوهش، می توان از مداخله روان پویشی فشرده کوتاه مدت به عنوان روش درمانی موثر برای کاهش مشکلات بین فردی زنان مبتلا به اضطراب اجتماعی استفاده کرد.