برساخت مدل آموزش معماری براساس نقش میان رشتگی در آموزش

الگوی آموزشی نسبتا بسته، بازنگری نشده، به روز و بومی نشده، ضعف مدیریتی در پیوند میان دانشگاه، حرفه و پژوهش، به نظر از مهم ترین دلایل ناکارآمدی رشته معماری است که می تواند با کاربست گفتمان میان رشته ای، تغییراتی ارزشمند بیابد. در این راستا مسئله ای مطرح است که با وجود ساختار دگرگون یافته معماری امروز در جهان و ایران، چه راهکارهای برنامه ریزی برای افزایش انعطاف پذیری و قابلیت خودتنظیمی با تغییرات جامعه و پاسخ گویی به نیازهای آنان در آموزش معماری، ضروری هست. به نظر می رسد که استفاده از دانش میان رشته ای، موجب اثربخشی بیشتر میان حوزه های دانشی مختلف می شود و تاثیر آن در تحول رشته منعکس می گردد. روش تحقیق، براساس راهبرد کیفی- کمی است و با استفاده از تحلیل محتوا سعی در معرفی حوزه های تاثیرگذار دروس میان رشته ای در توسعه معماری دارد. در این راستا به تحلیل محتوای برنامه درسی 9 دانشگاه برتر دنیا و مقایسه با دانشگاه های ایران و سپس بحث به هدف پیشنهاد ادغام دروس میان رشته ای (به صورت اختیاری و انتخابی) و آموزش معماری می پردازد. یافته های تحقیق نشان می دهد که مطالعات میان رشته ای در معماری می تواند با پیوند میان نیازهای جامعه، پژوهش و آموزش، گنجاندن حوزه های دانشی مختلف در محتوای برنامه درسی، در دست یابی و برساخت دانش میان رشته ای که امری در بستر زمان است، با طراحی الگوهای مختلف آموزشی با محوریت میان رشتگی و دانش پیش زمینه ای در حوزه علوم پایه تا حدودی بتواند موجبات پویایی نظام آموزشی، پرورش معماران در حوزه های مختلف با ماهیت فرارشته ای و در نتیجه موجبات رشد آن در حرفه، آموزش و پژوهش را فراهم کند.