تبیین روش شناسانه به کارگیری بدیهیات منطقی در استدلال های کلامی امام صادق (علیه السلام)

بی‌تردید تبیین عقلی و دفاع منطقی از آموزه‌های دینی، نقش برجسته‌ای در بالندگی و رشد دین دارد در این میان، امامان معصوم(ع) به‌ویژه امام صادق(ع) جایگاه ویژه‌ای در تبیین و تثبیت مباحث اعتقادی تشیع دارند.
بخش مهمی از مباحث کلامی امامیه از ناحیه ایشان تبیین شده، به‌گونه‌ای که آموزه‌های منقول از آن حضرت(ع)، اساس دیدگاه‌های کلامی مذهب تشیع را در عموم مسایل اعتقادی تشکیل می‌دهد.
سوال اصلی جستار این است که امام صادق(ع) چگونه از بدیهیات منطقی در استدلال‌های کلامی استفاده کرده است؟ این پژوهش به‌روش توصیفی- تحلیلی به بررسی روش به‌کارگیری بدیهیات منطقی در احادیث کلامی امام صادق (ع) به‌نحو مصداقی پرداخته است.
امام صادق(ع) با تسلط به معارف الاهی از یک سو و در نظر گرفتن سطح درک مخاطبان از سوی دیگر، با صورت‌بندی متناسب، بدیهیات منطق را به‌نحو اکمل در استدلال‌های کلامی خویش به‌کار بسته و با توجه به تنوع مخاطبان، از همه انواع شش‌گانه یقینیات منطق در استدلال بهره گرفته‌ است. متواترات و حدسیات در مباحث غیر توحیدی و مشاهدات در برهان نظم، کاربرد بیشتری داشته‌اند. هم‌چنین استفاده از تجربیات برای غالب مردم فهم‌پذیر‌تر بوده است.