مطالعه تطبیقی دعوای اضافی در حقوق ایران و آمریکا

 دعوای اضافی دعوایی است که خواهان دعوای اصلی بر علیه خوانده دعوای اصلی اقامه می کند. در برخی از دادرسی ها احتمال دارد خواهان بعد از مطالبه خواسته اصلی، خواسته دیگری را مطالبه نماید. بنابراین بهترین چاره آن است نسبت به افزایش خواسته اقدام نماید. این تحقیق با هدف تبیین جایگاه دعوای اضافی در قانون آیین دادرسی مدنی ایران و آمریکا و  بیان شرایط و احکام آن انجام شده است.

مواد و روش‌ها: 

جهت انجام پژوهش حاضر از روش توصیفی-تحلیلی و به صورت تطبیقی و استفاده از منابع کتابخانه ای استفاده شده است.

یافته‌ ها:

 بر اساس یافته های تحقیق در موضوع دعوای اضافی، خواهان می‌تواند در خواسته اولیه خود تغییراتی اعمال نماید؛ این اختیار در حقوق ایران به دعوای اضافی مشهور می‌باشد، باید دانست که دعوای اضافی اگر چه در زمره دعاوی طاری قرار می‌گیرد، اما در میان حقوقدانان مغفول مانده و کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این در حالی است که در حقوق سایر کشورها مانند آمریکا قاعده پانزدهم از قوانین فدرال دادرسی مدنی در ایالات متحده، نسبت به اصلاح و تکمیل رویکردهای پیشین اختصاص داده شد.

ملاحظات اخلاقی: 

انجام پژوهش حاضر با مبنا قرار دادن اصول اخلاقی نظیر ارجاع دهی موثق و علمی و پرهیز از جانب داری صورت گرفته است.

نتیجه‌ گیری:

 در حقوق آمریکا، قانون، یکی کردن دعاوی را تشویق می کند؛ زیرا این امر باعث کاهش تراکم کار دادگاه ها، تسهیل قضاوت و جلوگیری از صدور احکام متناقض نسبت به دعاوی ناشی از یک موضوع می شود. قواعد آیین دادرسی مدنی فدرال آمریکا سازوکارهای قانونی متفاوتی برای رسیدن به این اهداف پیش بینی کرده است. در قواعد آیین دادرسی مدنی فدرال آمریکا قواعد 13-14 و 15 ناظر به تجمیع ادعاها، قواعد 19-20-23 ناظر به طرفین، قواعد 23-24 ناظر به خواهان ها و قاعده 42 ناظر به توام نمودن دعاوی است. در حقوق داخلی ایران نیز، ماده 98 قانون آیین دادرسی مدنی (ماده 117 قانون سابق) بدون مطرح کردن موضوع دعوای اضافی، به درخواست خواهان، نسبت به اصلاح و تغییر دعوای اولیه توجه نشان داده شد.