ارتباط باغ طبیعت با باغ جان از منظر مولوی

هنر باغ سازی همانند شعر در عرفان از مشرب الهام سرچشمه گرفته است و میتوان گفت این دو مناسبتی تمام با هم دارند. طبیعت و باغ در شعر عرفانی به فراوانی و با تعبیرات مختلف وجود دارد و به یقین مولوی از سردمداران تحول نگاه به طبیعت در ادبیات عرفانی است. واژه باغ و ترکیبات آن در شعر مولوی پربسامد بوده و با صورتهایی بدیع ظاهر شده است و در میان تمامی ترکیبات متنوع و متعدد باغ در اشعار وی، بیش از همه به باغ جان و باغ دل تاکید شده است. در این پژوهش به شیوه توصیفی– تحلیلی و از دریچه نگاه مولوی ویژگیهای باغ دل بررسی شده و در مقاسیهای تطبیقی با خصوصیات باغ ایرانی قرار گرفته است. یافته ها نشان میدهد که ویژگیهای اصلی باغ دل همچون بهترین جایگاه دیدار یار، پردهپوشی، وحدت عارف باغ آفرین و باغبان الهی و...، میباشد. هر یک از این ویژگیها در مقابل خصوصیتی مشابه در باغ ایرانی قرار دارد. خصوصیاتی همچون مکانی برای تامل و تماشا، درونگرایی، پوشیدگی، وجود زمانهای مهم و محوریت آب و... است. این مقایسه ارتباط شالوده فکری مولوی در رابطه با باغ ایرانی را مشخص مینماید