اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پرخاشگری و انعطاف پذیری شناختی دانش آموزان دختر با رفتار خودجرحی مقطع دبیرستان شهر شیراز

نوجوانی دوره ای است که به دلیل تحولات جسمانی و روانی و اجتماعی، شیوع رفتارهای خودجرحی و پرخاشگری در آن افزایش می یابد. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد مداخله ای است که ممکن است در این افراد موثر باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پرخاشگری و انعطاف پذیری شناختی دانش آموزان دختر با رفتار خودجرحی مقطع دبیرستان شهر شیراز انجام شد.

این تحقیق از نوع نیمه آزمایشی، با پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری، شامل کلیه دختران نوجوان 18-14 ساله بود که به کلینیک مشاوره آموزش و پرورش شهر شیراز در سال تحصیلی 1400-1399 ارجاع داده شده بودند. با روش نمونه گیری هدفمند، 30 نفر انتخاب شدند و در دو گروه مساوی آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش، پرسش نامه های پرخاشگری و انعطاف پذیری شناختی بودند که در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری دو ماهه تکمیل شدند. در گروه آزمایش، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد اجرا شد. گروه شاهد، درمانی دریافت. نکرد. از آزمون تحلیل واریانس مکرر برای آنالیز داده ها استفاده شد.

آزمون منبع اثر زمان، آزمون منبع اثر گروه و آزمون، منبع اثرهای تعامل زمان و گروه در نمرات پرخاشگری و انعطاف پذیری معنی دار بود (001/0>p). در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون نسبت به پیش آزمون، نمرات پرخاشگری کاهش و انعطاف پذیری افزایش داشت.

درمان پذیرش و تعهد در کاهش پرخاشگری و افزایش انعطاف پذیری دانش آموزان دختر با رفتار خودجرحی موثر بود. بنابراین، در زمینه تلاش برای کاهش آسیب های روان شناختی در دانش آموزان دختر می توان از درمان پذیرش و تعهد استفاده برد.