مقایسه اشتیاق شغلی، سلامت روان، انعطاف پذیری روانشناختی و سرمایه روانشناختی پرستاران بخش کرونا با سایر بخش های بیمارستانی

بهداشت روان کارکنان به ویژه پرستاران و محیط کاری نقش تعیین کننده ای در کیفیت و ایمنی مراقبت از بیمار دارد. شیوع پاندمی کرونا منجر به درجه بالایی از عدم اطمینان شده است و نظام های سلامت را مملو از انواع چالش ها کرده است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اشتیاق شغلی، سلامت روان، انعطاف پذیری روانشناختی و سرمایه روانشناختی پرستاران بخش کرونا با سایر بخش های بیمارستانی انجام گرفت.

روش پژوهش توصیفی از نوع علی مقایسه ای بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر را تمامی پرستاران بخش کرونا و سایر بخش های شهر اهواز در سال 1399 تشکیل می دادند که از میان آنها با روش نمونه گیری دردسترس 100 پرستار (50 پرستار بخش کرونا و 50 پرستار بخش های عادی) به عنوان نمونه انتخاب شده و به پرسشنامه های اشتیاق شغلی اسکاوفلی و همکارن (2002)، سلامت روان گلدبرگ و هیلر (1979)، انعطاف پذیری روانشناختی دنیس و وندوال (2010) و سرمایه روانشناختی لواتز (2007)، پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس چندمتغیری استفاده شد.

یافته ها نشان داد که بین میزان اشتیاق شغلی، سلامت روان، انعطاف پذیری روانشناختی و سرمایه روانشناختی بین دو گروه از پرستاران تفاوت معناداری وجود دارد (01/0>P). بدین صورت که میزان اشتیاق شغلی، انعطاف پذیری روانشناختی و سرمایه روانشناختی پرستاران بخش های عادی بیشتر، و سلامت روان که شامل اضطراب و افسردگی در پرستاران بخش کرونا بیشتر بود.

 بنابراین، می توان نتیجه گرفت که پرستاران بخش کرونا امنیت شغلی کمتری را در خود احساس می کنند همین امر منجر به بروز اضطراب و استرس در آنان می شود که نیازمند توجه و بررسی بیشتر توسط مسیولان مربوطه می باشد.