مروری بر فیزیوپاتولوژی آسیب نخاعی و مدل های ایجاد کننده آن در حیوانات آزمایشگاهی

آسیب نخاعی یک بیماری عصبی ناتوان کننده است که علیرغم پیشرفت ‏های بالینی اخیر در روش‏های تشخیص، میزان بقاء و رفاه بیماران مبتلا به آسیب هنوز در حیطه درمان اختلالات عصبی و عملکردی این بیماران چالش‏ های جدی وجود دارد. این کندی پیشرفت عمدتا ناشی از پیچیدگی فیزیوپاتولوژی آسیب نخاعی و تغییرات گسترده و متعدد بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی است که در نخاع آسیب دیده رخ می دهد. به همین دلیل در چند دهه اخیر تلاش‏های قابل توجهی توسط پژوهشگران برای شناسایی پاتوفیزیولوژی آسیب نخاعی و کشف مکانیسم‏های سلولی و مولکولی تخریب و ترمیم بافت در نخاع آسیب دیده انجام شده است. در انجام این تحقیقات، از مدل‏های حیوانی مختلفی برای ایجاد آسیب اولیه و ثانویه آسیب نخاعی و مطالعه روند پیشرفت آن استفاده شده است. در این مقاله، ابتدا مروری بر پیشرفت‏های اخیر در درک فیزیوپاتولوژی آسیب نخاعی خواهیم داشت. سپس به ارایه مدل‏های حیوانی موجود که برای شناسایی مکانیسم‏های آسیب نخاعی و ایجاد استراتژی‏های درمانی برای این بیماری استفاده شده است، پرداخته می شود.