بررسی احساس امنیت اجتماعی شهروندان تبریز در سکونتگاه های غیررسمی

اسکان غیررسمی و حاشیه نشینی همراه با بزرگترشدن شهرها در ایران، پدیده ای روبه رشد است. درنتیجه این پدیده به سرعت و به صورتی بی قاعده گسترش یافته است و در پاسخگویی فقرا به نیاز برای سکونت، در مدت زمان بسیارکوتاه شکل می‏گیرند. شهر تبریز نیز یکی از سکونتگاه های مورد اشاره می‏باشد که با پدیده اسکان غیررسمی مواجه است. این پژوهش افزون بر پرداختن به مفاهیم و تعاریف مرتبط با موضوع اسکان غیررسمی، به دنبال پاسخ به این پرسش است که شهروندان شهر تبریز به هنگام حضور یافتن در محلات اسکان غیررسمی، تا چه میزان احساس امنیت اجتماعی (از نظر جانی، مالی و...) دارند.

روش پژوهش در این تحقیق، توصیفی و از نوع همبستگی بوده و درآن از روش پیمایشی استفاده شده است. ابزار جمع ‏آوری اطلاعات در این پژوهش، پرسش نامه می‏باشد که به صورت مستقیم در محدوده مورد مطالعه توزیع و جمع‏آوری شده است. جامعه آماری در این پژوهش، همه شهروندان شهر تبریز می‏باشد. حجم جامعه آماری در این پژوهش 1558693 نفر می‏باشد که با جاگذاری مولفه ها در فرمول کوکران، حداقل حجم نمونه لازم از بین ساکنان و شهروندان کلانشهر تبریز 385 نفر به دست آمده است. نحوه نمونه گیری در این پژوهش، نمونه ‏گیری تصادفی است. برای تحلیل داده‏ها از دو نوع آمار توصیفی و استنباطی استفاده شده است.

یافته ‏های پژوهش نشان می‏دهد که بین جنسیت، سن، محل تولد، وضعیت تاهل، وضعیت اشتغال و همچنین سابقه زندگی در سکونتگاه های غیررسمی با احساس امنیت اجتماعی، رابطه معناداری وجود دارد و بر یکدیگر تاثیرگذارند اما بین تحصیلات و احساس امنیت اجتماعی، رابطه معناداری وجود ندارد. از میان چهار شاخص درنظرگرفته شده برای احساس امنیت اجتماعی (مالی، جانی، فکری و اخلاقی)، امنیت مالی و اخلاقی از امنیت جانی و فکری از میانگینی به مراتب بیشتر برخوردار است.

برای افزایش امنیت اجتماعی شهروندان، باید در محلات اسکان غیررسمی، سیاست ها و برنامه ریزی هایی انجام شود تا باعث کاهش عوامل ناامنی در این محلات شود.