تاثیر کاربرد هورمون بتا-استرادیول بر افزایش تحمل به تنش خشکی در ژنوتیپ های مختلف سیب زمینی (.Solanum tuberosum L)

به منظور بررسی تاثیر کاربرد هورمون بتا-استرادیول در افزایش تحمل به تنش خشکی ژنوتیپ های مختلف سیب زمینی، آزمایشی به صورت فاکتوریل اسپلیت پلات بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه شرکت فناوری زرع گستر آرتا در شهرستان اردبیل در سال 1398 انجام شد. تیمارهای تنش کم آبی در سه سطح (آبیاری با تامین 100، 60 و 40 درصد آب قابل استفاده) و بتا-استرادیول در سه سطح صفر (شاهد)، 12-10 و 6-10 مولار، به صورت فاکتوریل در کرت های اصلی و 10 ژنوتیپ سیب زمینی در کرت های فرعی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که در بین ژنوتیپ های موردبررسی در هر سه سطح خشکی بالاترین تعداد غده چه در بوته به دو ژنوتیپ G3 و G6، بالاترین محتوی آب نسبی برگ به ژنوتیپ G6، بالاترین درصد قند محلول و درصد ماده خشک به ژنوتیپ G3 و بالاترین ارتفاع بوته، درصد نشاسته و درصد پروتیین به ژنوتیپ G4 اختصاص داشت. در شرایط نرمال رطوبتی ژنوتیپ های G6، G4 و G3 به ترتیب با متوسط 96.90، 93.77 و 92.04 گرم در بوته بالاترین وزن غده چه در بوته را به خود اختصاص دادند. در تیمار خشکی تامین 60 درصد آب قابل استفاده نیز اگرچه بالاترین وزن غده چه به ژنوتیپ G1 اختصاص داشت، اما بین ژنوتیپ مذکور و ژنوتیپ های G2، G3، G5 و G6 اختلاف معنی دار وجود نداشت. همچنین در تیمار خشکی تامین 40 درصد آب قابل استفاده نیز تنها اختلاف معنی دار بین ژنوتیپ G6 و G9 دیده شد. کاربرد بتا-استرادیول (به خصوص 12-10 مولار) در هر سه سطح خشکی سبب افزایش معنی دار ارتفاع بوته، متوسط وزن غده چه، محتوی آب نسبی برگ، درصد ماده خشک، درصد نشاسته، محتوی پرولین، محتوی آنزیم کاتالاز و پلی فنل اکسیداز شد. درنهایت، در بین ژنوتیپ های موردبررسی G4 در سطح 12-10 (با متوسط 62.21 گرم در بوته) بیشترین وزن غده چه در بوته را به خود اختصاص داد.