نقش میانجی خودشیفتگی آسیب پذیر و بزرگ منش در رابطه سبک های دلبستگی و تکانشگری در دانشجویان

با توجه به اثر عوامل تحولی در مشکلات فردی و اجتماعی و لزوم توجه بیش از پیش به موارد مرتبط، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه تکانشگری و سبک های دلبستگی با میانجی گری خودشیفتگی بزرگ منش و آسیب پذیر انجام شد.

مطالعه حاضر از نوع توصیفی همبستگی بود. با استفاده از روش نمونه گیریخوشه ای چند مرحله ای 300 نفر از دانشجویان دانشگاه تبریز انتخاب شدند.  ابزار جمع آوری داده ها، سیاهه دلبستگی بزرگ سالان (Adult Attachment Inventory)، سیاهه شخصیت خودشیفته بزرگ منش (the narcissistic personality inventory)، مقیاس خودشیفتگی آسیب پذیر (Hypersensitive Narcissism Scale) و مقیاس تکانشگری بارت (Barratt Impulsiveness Scale) بودند. داده ها با استفاده از روش معادلات ساختاری و نرم افزار AMOS23، تحلیل شدند.

نتایج مسیرهای مستقیم نشانگر وجود رابطه منفی معنادار بین دلبستگی ایمن و تکانشگری (19/0- r=، 01/0>p) و همچنین رابطه مثبت بین دلبستگی ناایمن اجتنابی، دوسوگرا، خودشیفتگی آسیب پذیر و بزرگ منش با تکانشگری بودند (به ترتیب 18/0r=،20/0r=،16/0r=،21/0r=،01/0>p). در مسیرهای غیرمستقیم نیز خودشیفتگی آسیب پذیر و بزرگ منش میانجی معنادار مدل بوده اند.

با توجه به نتایج برازش مدل، می توان گفت که خودشیفتگی بزرگ منش و آسیب پذیر می توانند بخشی از رابطه سبک های دلبستگی و تکانشگری را تبیین کنند. این یافته ها اهمیت سبک های دلبستگی و دو نوع خودشیفتگی یاد شده را در پیشگیری از رفتارهای تکانشگری نشان می دهد.