بررسی مفهوم «خودگروی» در اندیشه فلاسفه پس از عصر نوزایی

مفهوم «خودگروی» یکی از مباحث اخلاق هنجاری است که براساس نوع غایت با تبیین انگیزه رفتار انسان در نظریات علوم انسانی نقش ایفا می‌کند. مفهوم «خودگروی» مطرح در نظریات علوم انسانی غربی متخذ از مبانی فلسفی و اندیشه فلاسفه پس از عصر نوزایی است. فقدان آگاهی لازم نسبت به مبانی فلسفی و اندیشه‌های فلاسفه غرب موجود در نظریات علوم انسانی غربی مسیله‌ای است که موجب شده تصویر صحیحی از این مفهوم نزد محققان علوم انسانی ترسیم نشود و موجب به‌کارگیری همان بار معنایی مفهوم خودگروی موجود در علوم انسانی غربی در علوم انسانی اسلامی گردد. این در حالی است که مبانی فلسفی و اندیشه فلاسفه غربی مغایر با مبانی و اندیشه اسلامی است. هدف این پژوهش آگاهی از مفهوم «خودگروی» متخذ از مبانی فلسفی و اندیشه فلاسفه غرب و آثار آن در نظریات علوم انسانی اسلامی است. این تحقیق به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد مبانی فلسفی همچون دییسم، تجربه‌گرایی، اومانیسم و عقل‌گرایی در شکل‌گیری مفهوم «خودگروی» موثر بوده و در اندیشه فلاسفه‌ای مانند هابز، مندویل، هیوم، نیچه و فروید خود را نشان داده است.