بررسی تاثیر پیش آمدگی و جهت گیری ساختمان بر خودسایه اندازی بنا در اقلیم گرم و مرطوب (نمونه موردی: ساختمان های چهارطبقه جزیره کیش)

سایه اندازی و بهره گیری از سایه جهت سرمایش ساختمان از دیرباز مورد توجه بشر بوده است و خود سایه اندازی ساختمان ها در اقلیم گرم راهکار مناسبی جهت سرمایش غیرفعال به شمار می رود؛ در این راستا شکل بدنه های ساختمان عامل مهمی در جهت ایجاد سایه بر روی بدنه می باشد. از طرفی زاویه جهت گیری و استقرار ساختمان نیز از موضوعات بسیار موثر دیگری است که می تواند میزان خود سایه اندازی و به تبع آن مقدار انرژی دریافتی را تحت تاثیر خود قرار دهد. این مقاله بر آن است تا به بررسی و مقایسه خود سایه اندازی در زوایای مختلف جهت گیری ساختمان و تواما میزان پیش آمدگی مطلوب طبقات در نما جهت کسب بیشترین میزان سایه بپردازد. شهر و اقلیم مورد مطالعه، شهر کیش در اقلیم گرم و مرطوب ایران است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی است که در آن به کمک نرم افزار اکوتکت شبیه سازی انجام گرفته است. بر اساس یافته ها در حالیکه تغییر میزان پیش آمدگی طبقات موجب تغییر قابل توجه میزان خودسایه اندازی بنا می شود، جهت گیری نسبت به شرق و غرب و نیز تفاوت زاویه قرارگیری سبب تغییر چشمگیر در میزان متوسط سالانه سطوح تحت سایه بنا نمی گردد اما در هر دو حالت میزان انرژی تابشی دریافتی دستخوش تغییرات قابل توجه می شود. نتایج بیانگر آن است که ساختمان چهارطبقه با پیش آمدگی طبقات به میزان 0.3 متر نسبت به هم، با زاویه قرارگیری30 درجه به سمت غرب، مدل بهینه از منظر سرمایش ایستا تلقی می گردد.