مقایسه تاب آوری، شفقت به خود و تجربیات آزاردیدگی اولیه در دانشجویان با و بدون رفتارهای خودآسیب زنی

پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاب آوری، شفقت به خود و تجربیات آزاردیدگی اولیه در دانشجویان با و بدون رفتارهای خودآسیب زنی انجام شد.

این پژوهش توصیفی، با طرح علی-مقایسه ای  انجام شد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی مشغول به تحصیل در دانشگاه گیلان در سال تحصیلی 1399-1398 تشکیل می دهند. شرکت کنندگان پژوهش 115 نفر با و 130 نفر بدون رفتارهای خودآسیب زنی  بودند که از میان دانشجویان از طریق  پرسشنامه خودآسیب زنی سانسون و همکاران]1[(با نمره برش 5) شناسایی و انتخاب شدند.سایر داده های پژوهش با استفاده از فرم کوتاه مقیاس تاب آوری واگنیلد]2[، فرم کوتاه مقیاس شفقت به خود ریس و همکاران]3[، مقیاس آزاردیدگی اولیه کرمی و همکاران]4[و فرم کوتاه پرسشنامه نشانه های روانی دورا و همکاران]5[جمع آوری شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس چند متغیری استفاده شد.

براساس نتایج به دست آمده دانشجویان با و بدون رفتارهای خود آسیب زنی  در متغیرهای تاب آوری، شفقت به خود و تجربیات آزاردیدگی اولیه با هم تفاوت معنی دار دارند. به بیان دیگر، در پژوهش حاضر دانشجویان با رفتارهای خودآسیب زنی  دارای تاب آوری و شفقت به خود کمتر و تجربیات آزاردیدگی اولیه بیشتری هستند. افراد خودآسیب زن دارای مدیریت خود، معناداری زندگی، خودمهربانی، تجارب مشترک انسانی، ذهن آگاهی کمتر و قضاوت خود، همانندسازی افراطی، انزوا، تجربیات آزار جسمی و کلامی و غفلت بیش تری نسبت به افراد غیر خودآسیب زن هستند.

با توجه به یافته های پژوهش و سطوح پایین تاب آوری و شفقت به خود در دانشجویان دارای سابقه خودآسیب زنی، پیشنهاد می گردد که در مراکز مشاوره دانشگاه ها  برنامه ها و کارگاه های آموزشی جهت آموزش روش های مدیریت خود، افزایش تاب آوری و همچنین افزایش شفقت به خود افراد برگزار شود تا از بروز رفتارهای خودآسیب زنی پیشگیری شود. یافته های پژوهش نشان دهنده وجود تعداد بیشتر تجربیات آزاردیدگی اولیه در دانشجویان دارای خودآسیب زنی است، براین اساس پیشنهاد می گردد اقداماتی جهت بررسی پرونده سلامت روان دانشجویان و ارایه خدمات درمانی به افراد دارای تجربیات آزاردیدگی اولیه صورت گیرد.