اخلاق در کار آزمایی بالینی

کارآزمایی بالینی روش استاندارد برای بررسی اثرات مداخلات درمانی می باشد. با توجه به ماهیت مداخله ای آن، که طی آن آزمودنی ها تحت مواجهه خاصی قرار می گیرند و همچنین به دلایل تاریخی، همواره از لحاظ ملاحظات اخلاقی در کانون توجه بوده است. مسائل اخلاقی در حیطه کارآزمایی بالینی بسیار گسترده اند و از بسیاری جهات به اندازه جنبه های متدولوژیک آن اهمیت دارند.
بحث: در مقاله حاضر بعد از مرور اولیه جایگاه و نقش کارآزمایی های بالینی در پژوهش های پزشکی و همچنین ویژگی های متدولوژیک اصلی آن، مسایل اخلاقی در اجرای کارآزمایی بالینی شامل نقش و اهمیت پروتکل تحقیق، دارونما، رضایت نامه، و همچنین طرح های مختلف کارآزمایی بالینی مورد بحث قرار می گیرد. سپس مسایل اخلاقی کارآزمایی بالینی در گروه های خاص (مانند کودکان، افراد با اختیار محدود و افراد با اختلالات یادگیری و همچنین بیماران بسیار ناخوش) مرور می گردد. در پایان نقش و جایگاه کمیته های اخلاق در نظارت و هدایت کارآزمایی های بالینی، بحث پرداخت غرامت و بیمه و همچنین تضاد منافع در کارآزمایی های بالینی مطرح می گردد.
انجام کارآزمایی بالینی برای ارزیابی مداخلات درمانی اخلاقا اجتناب ناپذیر بلکه ضروری می باشد اما این نکته چیزی از اهمیت ضرورت توجه به حقوق شرکت کنندگان در مطالعه نمی کاهد. بیماران اعتماد قابل توجهی به محققین بالینی دارند و اغلب در کارآزمایی ها حتی اگر شانس نفع فردی ناشی از آن کم باشد شرکت می کنند لذا محققین بالینی موظفند با تعهد به استانداردهای اخلاقی جلب این اعتماد را تداوم بخشند.