ارزیابی اثر مقدار ماده ی هوازا در کاهش شدت ترک خوردگی های ناشی از جمع شدگی خمیری در روسازی های بتنی هوادار

ترک خوردگی ناشی از جمع شدگی خمیری یکی از خرابی های شایع در روسازی های بتنی بوده که باعث کاهش دوام و سطح سرویس جاده می گردد. استفاده از مواد افزودنی مختلف به مقدار بهینه می تواند باعث کاهش این ترک خوردگی گردد. این تحقیق به بررسی اثر مقدار مصرف ماده هوازا در ایجاد هوای عمدی در روسازی های بتنی هوادار، در کنترل یا کاهش شدت ترک خوردگی های ناشی از جمع شدگی خمیری می پردازد. بدین منظور اثر افزودن ماده ی هوازا به مقدار 0.04، 0.07 و 0.10 درصد وزن سیمان بر شدت ترک خوردگی های خمیری در طرح های اختلاط بتن روسازی با نسبت های آب به سیمان 0.40، 0.45 و 0.49 ، با استفاده از روش ASTM C1579 بررسی شد. نتایج نشان داد که افزودن ماده ی هوازا، باعث کاهش شدت ترک خوردگی خمیری در بتن هوادار نسبت به بتن معمولی گردید. دیده شد که با مصرف بیشتر ماده ی هوازا از یک درصد مشخص، شدت ترک خوردگی بیشتر شده که این مقدار مصرف مشخص و بهینه، در این تحقیق به میزان 0.07% به دست آمد. نتایج نشان داد که افزایش نسبت آب به سیمان در بازه های تغییر پایین تر، اثر بیشتر بر شدت ترک خوردگی دارد. همچنین درصد هوای عمدی ایجاد شده ناشی از مصرف بهینه ی ماده ی هوازا، کمتر از حداکثر درصد هوای عمدی مجاز در روسازی های بتنی می باشد. بنابراین با مصرف بهینه ی این ماده، می توان شدت ترک خوردگی های خمیری در روسازی های بتنی را کاهش داد.