شناسایی توانایی تولید بیوفیلم، عوامل حدت و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از ورم پستان تحت بالینی

استافیلوکوکوس اوریوس شایع ترین پاتوژن واگیردار در ورم پستان گاو است. این پاتوژن تمایل به تشکیل بیوفیلم دارد، که متعاقب آن مقاومت آنتی بیوتیکی ایجاد می گردد. هدف از این مطالعه توصیف توانایی تشکیل بیوفیلم، عوامل حدت و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی استافیلوکوکوس اوریوس جدا شده از ورم پستان تحت بالینی است.

گاوهای شیری از نظر ابتلا به ورم پستان تحت بالینی غربالگری شدند. ایزوله ها با روش فنوتیپی و حضور ژن nuc شناسایی شدند. امکان تشکیل و کیفیت بیوفیلم با استفاده از روش رنگ سنجی مشخص شد. ژن های وابسته به بیوفیلم در استافیلوکوکوس اوریوس با استفاده از روش PCR شناسایی شد. حساسیت ضد میکروبی ایزوله ها در حالت پلانکتونی با استفاده از روش DAD انجام شد. حداقل غلظت ممانعت کننده از رشد توسط MIC50 تعیین گردید. حساسیت آنتی بیوتیکی و MBEC برای ایزوله ها در بیوفیلم با استفاده از روش XTT تعیین شد.

نتایج بالاترین میزان مقاومت آنتی بیوتیکی را در برابر پنی سیلین و کمترین میزان مقاومت را در برابر سفتیوفور و سیپروفلوکساسین نشان داد. MIC50 سفتیوفور 2 μg/ml تعیین شد. 100٪ ایزوله ها توانایی تولید بیوفیلم را داشتند و اکثر آنها بیوفیلم قوی تشکیل دادند. فراوانی ژن های عوامل حدت icaA,D، fnbA,B و bap کدکننده بیوفیلم هستند، شناسایی شد. بیشترین و کمترین فراوانی را ژن های icaD، و fnbB به ترتیب داشتند. نتایج MBEC برای برای ایزوله ها محاصره شده در بیوفیلم مقاومت به سفتیوفور را نشان داد، در حالی که، این ایزوله ها در حالت پلانکتونی به سفتیوفور حساس بودند.

تشکیل بیوفیلم فاکتور حدت قابل توجهی است که با نرخ تشکیل بالا و ایجاد مقاومت در برابر آنتی بیوتیک، مسبب ورم پستان تحت بالینی گاو می باشد که به درمان های معمول پاسخ نمی دهد. بر اساس این نتایج، می بایست باید به دنبال استراتژی های درمانی مناسب تری جهت جلوگیری از تشکیل یا پراکندگی بیوفیلم ها باشیم.