افزایش انباشت کربن در زمین های تخریب شده و کاهش دی اکسیدکربن جو با تلقیح صحرایی سیانوباکترها

ریززیندگان پوسته ی زیستی خاک نقش عمده یی در چرخه ی کربن و حذف دی اکسیدکربن از جو دارند. این ظرفیت به دلیل تخریب زمین ها کاهش می یابد. در این پژوهش افزایش ظرفیت خاک های تخریب شده با تلقیح سیانوباکترها در افزایش نگه داشت (ترسیب) کربن از جو بررسی شد. سیانوباکترهای بومی (Nostoc sp.، Oscillatoria sp. و Lyngbya sp) مناسب برای نگه داشت کربن تکثیر، و روی خاک کرت های m2 40 در منطقه یی تخریب شده تلقیح شد. مقدار کربن آلی، کربن نگه داشته در خاک و معادل دی اکسیدکربن برداشته از جو در سه بازه ی زمانی آغاز (زمان صفر)، میانه (پس از 83 روز) و پایان (پس از 172 روز) آزمایش اندازه گیری شد. یافته ها نشان داد که در تیمار شاهد کربن نگه داشته در میانه و انتهای آزمایش به ترتیب 0/25 و 0/27 g.m-2.day-1 بود. تلقیح سیانوباکترها منجر به افزایش معنی دار نگه داشت کربن در میانه و پایان آزمایش به ترتیب 312 و 226% نسبت به تیمار شاهد شد. اندازه ی نگه داشت کربن و حذف دی اکسیدکربن با تلقیح سیانوباکترها پس از 172 روز به ترتیب 3/59 و 13/17 ton.ha-1.year-1 تخمین زده شد که در تیمار شاهد به ترتیب 1/10 و 4/03 ton.ha-1.year-1  بود. یافته ها نشان داد که تلقیح سیانوباکترها به شکل آب-تلقیحی قبل از شروع فصل مرطوب (آغاز پاییز) و به مقدار کمینه ی g.m-2 1/5 زی توده ضمن اثرگزاری مطلوب، از نظر اقتصادی نیز تایید می شود. تلقیح سیانوباکترها در مقیاس صحرایی ابزاری زیستی است که باید در برنامه های توسعه ی پایدار برای نگه داشت کربن و احیای زمین به آن توجه شود.