کارکرد ازدواج موقت در نظام حقوق خانواده در دوران ساسانی

جامعه معاصر ایران نوع خاصی از ازدواج را می پذیرد که چهار مکتب فقهی سنی آن را جایز نمی شمرند. نکاح موقت، که در منابع عربی «متعه» و در متون فارسی «صیغه» خوانده می شود، وصلتی است برای محدوده زمانی معین که عقد آن می تواند مدت زمان مشخصی از یک تا چند روز، چند ماه یا چند سال را در بر گیرد. مولفان اهل سنت این نوع زناشویی را به طور کلی با حقوق اسلامی بیگانه می دانند. نویسنده استدلال می کند چون این نوع نکاح میان شیعیان سوریه، لبنان و عراق رواج ندارد و فقط در ایران دیده می شود، باید آن را بازمانده سنتی از ایران پیش از اسلام دانست. او پس از بررسی متون حقوقی پهلوی، مانند مادیان هزار دادستان و دادستان دینی، به این نتیجه می رسد که ازدواج موقت در ایران ساسانی ریشه دارد و هیچ شباهتی با متعه و رسم کهن عربی در این باب ندارد که تصور شود این نوع ازدواج تحت تاثیر عرف عرب یا قوانین اسلام وارد جامعه اسلامی شده است.