تاثیر طرحواره درمانی هیجانی گروهی بر میزان خودکارآمدی و درد در بیماران مبتلا به رماتیسم مفصلی

هدف این مطالعه بررسی تاثیرطرحواره درمانی هیجانی گروهی بر میزان خودکارآمدی و درد در بیماران مبتلا به رماتیسم مفصلی بوده است. ‌‌

روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی ‌‌و طرح پژوهش بصورت پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با گروه گواه گسترش یافته ‌می‌باشد. ‌‌جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به رماتیسم مفصلی مراجعه کننده به درمانگاه‌‌های روماتولوژی و بخش‌های روماتولوژی بیمارستان‌‌های شهر شیراز بود. ‌‌45 بیمار مبتلا به بیماری رماتیسم مفصلی،‌‌ ‌‌بصورت تصادفی در 3 گروه آزمایشی، ‌‌پلاسیبو و کنترل قرار گرفتند. ‌‌پرسشنامه‌های خودکارآمدی شرر و درد مک گیل،‌‌ ‌‌قبل از اجرای مداخله طرحواره درمانی هیجانی گروهی، ‌‌پس از اجرای مداخله درمانی و 3 ماه پس از اتمام مداخله درمانی توسط هر سه گروه شرکت کنندگان تکمیل گردید. مداخله طی 16 جلسه بمدت دو ساعت و نیم برگزار گردید. ‌‌برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش‌های تحلیل واریانس چند متغیره، تحلیل واریانس یکطرفه، تست تعقیبی توکی، ‌‌آزمون مجذور کای و تحلیل واریانس با اندازه‌‌‌گیری مکرر استفاده گردید. ‌‌

نتایج نشان داد که طرحواره درمانی هیجانی بر افزایش میزان خودکارآمدی و کاهش میزان درد در بیماران مبتلا به رماتیسم مفصلی اثر معناداری داشت و این اثر پس از پیگیری 3 ماهه ماندگار بود (005/0≥p).

طرحواره درمانی هیجانی ‌می‌تواند یک مداخله روانشناختی اثربخش برای کاهش درد وافزایش خودکارآمدی در بیماران مبتلا به رماتیسم مفصلی باشد. ‌‌