اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر نشخوار فکری و اضطراب وجودی سالمندان

سالمندی به عنوان یکی از مراحل حساس تحول انسان، دارای ویژگی ها و شرایط خاص خود است. در این میان اضطراب وجودی و نشخوار فکری از شایع ترین موضوعات سلامت روان سالمندان است که با مداخله مناسب می توان آنها را بهبود بخشید. بنابراین این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر نشخوار فکری و اضطراب وجودی سالمندان انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش تمام سالمندان با اضطراب وجودی شهر اهواز در سال 1400 بودند. حجم نمونه پژوهش شامل 30 نفر مرد سالمند (65 تا 75 سال) بود که با روش نمونه گیری در دسترس و با توجه به ملاک های ورود و خروج مطالعه انتخاب شدند. گروه آزمایش مداخله آموزشی را طی هشت جلسه 90 دقیقه ای هفتگی دریافت نمودند. پرسش نامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل نشخوار فکری هوکسما و مارو و اضطراب وجودی ویمز و همکاران بود. داده ها با تحلیل کوواریانس تک متغیره در سطح 05/0 با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها نشان داد در مرحله پس آزمون بین گروه های آزمایش و کنترل از نظر نشخوار فکری و اضطراب وجودی تفاوت معنی داری وجود داشت (001/0P<). به عبارت دیگر، نتایج پژوهش حاضر نشان داد درمان مبتنی بر شفقت موجب کاهش اضطراب وجودی و نشخوار فکری می شود. به نظر می رسد این نتایج نمایان گر افق های جدیدی در مداخلات روان شناختی است و می توان از درمان مبتنی بر شفقت به عنوان یک روش درمانی موثر در بهبود سلامت روانی سالمندان سود جست.