بررسی ویژگی‏ های ساختاری سکونتگاه‏ های غیررسمی (مطالعه موردی: محله آخماقیه تبریز)

عدم توجه به ویژگی‏های ساختاری سکونتگاه‏های غیررسمی با پیشبرد راهکارهایی مبتنی بر جزءنگری در مواجه با این معضل شهری، روز ‏به‏ روز بر دامنه مشکلات در این سکونتگاه‏ها می‏افزاید. کلانشهر تبریز به عنوان مهم‏ترین کانون جمعیتی شمال‏غرب کشور از جمله شهرهایی است که با مسئله اسکان غیررسمی مواجه بوده است. هدف پژوهش حاضر، شناسایی چالش‏های محله آخماقیه به عنوان یکی از سکونتگاه‏های غیررسمی در شهر تبریز است. روش پژوهش، توصیفی-تحلیلی بوده و به منظور تجزیه و تحلیل داده‏ها از روش پرسش‏نامه و آزمون‏های تی‏تست، فریدمن و همبستگی بهره‏برداری شده است. داده‏های پژوهش، با استفاده از مطالعات کتابخانه‏ای و بررسی میدانی گردآوری شده و حجم نمونه هم براساس فرمول کوکران معادل 378 نفر برآورده شده است. شاخص‏های تعیین شده در این پژوهش، به تریتب شاخص‏های "کالبدی" "اجتماعی" "اقتصادی" و "زیرساختی" هستند. نتایج تحلیل داده‏ها و پرسش نامه‏ها حاکی از آن بود که محله آخماقیه از نظر ویژگی‏های ساختاری (کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و زیرساختی) پایین‏تر از حد متوسط قرار داشت و بیشترین میزان رضایتمندی ساکنان محله آخماقیه تبریز در میان مولفه‏های مورد مطالعه، مربوط به مولفه اجتماعی بود و پس از آن به تریتب مولفه «زیرساختی»، مولفه کالبدی و در نهایت کمترین رضایتمندی مربوط به مولفه اقتصادی بود و به طور کلی رضایتمندی ساکنان از شاخص‏های ساختاری سکونتگاه‏های غیررسمی یکسان نبود. یافته‏های دیگر تحقیق نشان داد که بین کیفیت زیرساختی و کیفیت اقتصادی محله آخماقیه، ارتباط معنادار و مثبتی وجود داشت.