بررسی اثر تنش خشکی و محلول پاشی روی و منگنز بر عملکرد و برخی ویژگی های فیزیولوژیک کینوا (.Chenopodium quinoa Willd)

محاسبه کارایی مصرف آب و استفاده از ریز مغذی ها در مناطق خشک می تواند به صرفه جویی در مصرف آب و کاهش اثرات ناشی از تنش خشکی کمک کند. تحقیق حاضر با هدف بررسی سطوح مختلف آبیاری و محلول پاشی با سولفات روی و منگنز به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال 98-1397 انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل سه سطح آبیاری (50 ، 80 و 110 میلی متر تبخیر از تشت تبخیر کلاس A- به ترتیب معادل تنش خفیف، ملایم و شدید) به عنوان کرت های اصلی و سه سطح محلول پاشی با سولفات روی (سه در هزار)، سولفات منگنز (سه در هزار) و عدم محلول پاشی به عنوان کرت های فرعی بودند. نتایج نشان داد که بیشترین میزان نشت الکترولیت ها در تیمار 110 میلی متر تبخیر از تشت و عدم محلول پاشی و بیشترین میزان RWC در تیمار آبیاری 50 میلی متر تبخیر از تشت، در شرایط محلول پاشی روی و منگنز مشاهده شد و با افزایش میزان تبخیر تشت، از 50 به 110 میلی متر، RWC و تعداد دانه در بوته به طور معنی داری کاهش یافتند. بیشترین عملکردهای بیوماس و دانه در تیمار 50 میلی متر تبخیر مشاهده گردید. علاوه بر این، محلول پاشی با سولفات روی سبب افزایش معنی دار و 2/21 و 9/25 درصدی عملکردهای بیوماس و دانه نسبت به شرایط عدم محلول پاشی شد. تیمار 50 میلی متر تبخیر از تشت تبخیر نسبت به تیمار آبیاری بر اساس 110 میلی متر تبخیر، به ترتیب60 و 5/19 درصد از کارایی مصرف آب بیوماس و دانه بالاتری برخوردار بود. همچنین بالاترین کارایی مصرف آب بیوماس و دانه در تیمار سولفات روی مشاهده شد. به طور کلی انجام آبیاری 110 میلی متر تبخیر از تشت برای گیاه کینوا در شرایط آب و هوایی سراوان قابل توصیه بوده و به نظر می رسد که می توان از محلول پاشی با سولفات روی به عنوان یک راهکار زراعی در افزایش عملکرد این گیاه استفاده کرد.