تاثیر هشت هفته تمرینات تناوبی شدید و تداومی بر سطوح آیریزین سرمی و بیان ژن PGC-1α عضلانی در موش های صحرایی نر مبتلا به سندرم متابولیک

عدم تعادل در بیان PGC-1α و تولید مایوکاین ها باعث کاهش مصرف انرژی، افزایش آدیپوسیت ها و بروز اختلالات متابولیکی می شود، اما فعالیت بدنی می تواند از طریق PGC-1α، تولید مایوکین ها را تنظیم کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته دویدن تداومی و تناوبی بر بیان ژن  PGC-1α عضلانی و غلظت سرمی آیریزین در موش های صحرایی نر مبتلا به سندرم متابولیک بود. تعداد 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 6 هفته ای با وزن 180-150 گرم، به طور تصادفی به دو گروه رژیم غذایی استاندارد (8n=) و رژیم غذایی با چربی بالا (24 (n= تقسیم شدند و به مدت 12 هفته تحت رژیم غذایی قبل از ورزش قرار گرفتند. سپس 24موش صحرایی گروه رژیم غذایی با چربی بالا به طور تصادفی به سه گروه مساوی کنترل سندرم متابولیک (Ctr+MS)، تمرین تداومی (CT-MS) و تمرین تناوبی (IT-MS) تقسیم گردیدند. تمرینات تداومی و تناوبی به مدت هشت هفته، به ترتیب باشدت معادل 75-65  و 100-80 درصد سرعت بیشینه روی نوارگردان مخصوص موش های صحرایی اجرا شد. جهت اندازه گیری آیریزین سرم از روش ELISA و بیان ژن PGC-1α از RT-PCR استفاده شد. آزمون های آماری تحلیل واریانس یک راهه، آزمون تعقیبی توکی و همبستگی پیرسون در سطح معنا داری05/0 p≤ برای تجزیه و تحلیل داده ها به کار گرفته شد. پس از هشت هفته تمرین تناوبی و تداومی بیان  PGC-1α(به ترتیب01/0=P و 001/0=P) و سطح سرمی آیریزین (به ترتیب01/0=P و 001/0=P) نسبت به گروه کنترل سندرم متابولیک افزایش یافت، این افزایش در گروه تمرین تناوبی نسبت به تمرین تداومی بالاتر بود (001/0=P). همچنین بیان عضلانی PGC-1α همسبتگی مثبت با سطح سرمی آیریزین موش های صحرایی داشت (8/0r=، 01/0 =P). به نظر می رسد استفاده از تمرینات تناوبی می تواند به اندازه تمرینات تداومی و حتی بیشتر باعث افزایش بیان ژن PGC-1α و آیریزین و احتمالا بهبود اختلالات متابولیکی در افراد مبتلا به سندروم متابولیک گردد.