اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری بر ناگویی های خلقی در بیماران تحت همودیالیز

ناگویی خلقی با بسیاری از مشکلات سلامتی فیزیکی ارتباط دارد. از آنجایی که بیماران تحت درمان با همودیالیز، استرس های مزمن جسمی و روانشناختی را تجربه می کنند، این پژوهش با هدف تعیین تاثیر بحث گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری بر ناگویی های خلقی در بیماران تحت همودیالیز انجام شد.

مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود. 60 نفر از بیماران تحت همودیالیز بیمارستان گلدیس شاهین شهر در نیمه دوم سال 1398 به روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند و با استفاده از جدول اعداد تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه ناگویی خلقی تورنتو (یلور، راین و باگبی، 1985) استفاده شد. برای گروه مداخله، 8 جلسه 60 دقیقه ای بحث گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری انجام شد. داده ها با نرم افزار آماری SPSS19 تجزیه و تحلیل شدند.

میانگین میزان ناگویی های خلقی قبل از مداخله درگروه مداخله (46/5 ± 51/62) و در گروه کنترل (53/3 ± 44/62) بود که بعد از مداخله در گروه مداخله به (09/4 ± 62/43) و در گروه کنترل به (57/3 ± 32/62) رسید و این اختلاف در گروه مداخله معنی دار بود (001/0<p).

  باتوجه به اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر مداخلات شناختی رفتاری بر ناگویی های خلقی در بیماران تحت همودیالیز، پیشنهد می شود پرستاران روش به کار گرفته شده در پژوهش حاضر را به عنوان یک روش ساده و کم هزینه در کاهش ناگویی های خلقی بیماران تحت همودیالیز مورداستفاده قرار دهند.