مقایسه تاثیر دوازده هفته برنامه تمرینات موازی (مقاومتی-استقامتی) و تناوبی با شدت بالا بر نشانگرهای آتروژنیک، مقاومت به انسولین و سطوح سرمی پروتئین جاذب منوسیت -1 در زنان یائسه چاق

فرایند یایسگی به دلیل تغییرات هورمونی با بروز چاقی و افزایش قابل توجه خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی (CVD) همراه است. با این حال، مشخص شده است که انجام فعالیت های ورزشی استراتژی عملی و کاربردی برای پیشگیری و درمان چاقی و اختلالات قلبی متابولیکی مربوط به آن بوده و می تواند منجر به کاهش نشانگرهای خطرزای CVD می شود. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی و مقایسه تاثیر دوازده هفته برنامه تمرینات موازی و تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر نشانگرهای آتروژنیک، مقاومت به انسولین و سطوح سرمی پروتیین جاذب منوسیت -1 (MCP-1) در زنان یایسه چاق انجام شد. بدین منظور، در یک مطالعه نیمه-تجربی 45 زن یایسه چاق، به طور تصادفی در سه گروه تمرینات HIIT ، تمرینات موازی و گروه کنترل جایگزین شدند. برنامه تمرینات سه روز در هفته و به مدت دوازده هفته انجام گرفت. قبل و بعد از تمرینات، نشانگرهای ترکیب بدن و نمونه های خونی کلیه ی آزمودنی ها در حالت ناشتایی مورد اندازه گیری و آنالیز قرار گرفت. یافته های مطالعه حاضر نشان داد که هر دو روش تمرین موازی و HIIT باعث بهبود معنی دار نشانگرهای ترکیب بدنی ، شاخص آتروژنیک پلاسما، مقاومت به انسولین و سطوح سرمی MCP-1 در زنان یایسه چاق شد (05/0>p). با این حال، اختلاف معنی داری بین اثرگذاری دو شیوه ی تمرینی بر این نشانگرها مشاهده نشد (05/0<p). به علاوه، تمامی این نشانگرها در گروه کنترل بدون تغییر باقی ماندند (05/0>p). لذا می توان انجام تمرینات ورزشی مذکور را بدون درنظر گرفتن شیوه تمرینی خاص، به زنان بعد از دوره یایسگی جهت تعدیل عوامل خطرزای بیماری های CVD توصیه نمود.