تصحیح چند عبارت از کلیله و دمنه

کلیله و دمنه در همه عصرها به منزله کتاب حکمت و سیاست نگریسته شده و توجه ویژه ای به آن شده است. ترجمه فارسی نصرالله منشی از این کتاب در قرن ششم آن را به منزله نخستین اثر مصنوع فارسی به یکی از آثار مهم نثر فارسی و سرمشق اهل ادب تبدیل کرد و سبب منسوخ شدن ترجمه های پیشین شد. اهمیت این ترجمه سبب شده است که کتاب مذکور بارها تصحیح و چاپ شود و در این میان تصحیح مجتبی مینوی به مثابه تصحیحی موفق در محافل دانشگاهی مشهور شد. با وجود دقت نظر فراوان استاد مینوی و نکته های اصلاحی که بعدا برخی پژوهندگان گوشزد کرده اند، هنوز در آن به عباراتی برمی خوریم که معنایشان در شکل کنونی مبهم است و خواننده را سردرگم می کند. در مقاله حاضر، بخشی از این عبارات بررسی شده و پس از تبیین ابهام های آنها، کوشش شده است با تصحیح قیاسی و براساس قرینه های درون متنی، سبک نویسنده، شواهدی از دیگر بخش های کتاب، و نیز شواهدی از متون کلاسیک فارسی صورت درست احتمالی پیشنهاد شود. براساس پژوهش حاضر، تحریف، جابه جایی واژه ها، و افتادگی عناصر دستوری ممکن است دلیل نارسایی معنایی این عبارات باشد.