رفتارهای خودآسیب زنی در دانشجویان

هدف پژوهش حاضر بررسی میزان فراوانی رفتارهای خودآسیب زنی در دانشجویان بود. جامعه آماری این پژوهش توصیفی را کلیه دانشجویان مقطع کارشناسی مشغول به تحصیل در دانشگاه گیلان در سال تحصیلی 1399-1398 تشکیل می دهند. شرکت کنندگان در پژوهش 508 دانشجو (368 زن و 140 مرد) بودند که به صورت در دسترس از میان دانشجویان انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها، از پرسشنامه خودآسیب زنی سانسون و همکاران (1998) و برای تجزیه و تحلیل آن از روش های آمار توصیفی و مجذور خی دو استفاه شد. براساس نتایج به دست آمده 8/17 درصد دانشجویان رفتارهای خود آسیب زنی دارند. نتایج آزمون خی دو نشان داد که بین دانشجویان دختر و پسر در فراوانی رفتارهای خود آسیب زنی مستقیم، غیرمستقیم و کلی تفاوت وجود ندارد (01/0>p). اما رفتارهای سوزاندن بدن، رانندگی پرخطر، مصرف بیش از اندازه مشروبات الکی و از دست دادن عمدی شغل در دانشجویان پسر و درگیری در روابطی که فرد را در معرض سواستفاده جنسی قرار می دهد و گرسنگی دادن به خود در دانشجویان دختر بیش تر بود (01/0<p). همچنین دانشجویان بومی و عیر بومی و گروه های سنی مختلف دانشجویان در زمینه بروز رفتارهای خودآسیب زنی غیر مستقیم و کلی متفاوت بودند (01/0<p). بر اساس نتایج به دست آمده می توان بیان کرد که خودآسیب زنی در دانشجویان، رفتاری نسبتا شایع است. در نتیجه لازم است که این افراد به موقع شناسایی و درمان شوند تا از عواقب منفی این رفتارها کاسته شود.