ارتباط رهبری اخلاقی سرپرستاران و ویژگی های دموگرافیک با خودکارآمدی عمومی پرستاران بخش های مراقبت های ویژه مراکز آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی همدان، 1398

 رهبری اخلاقی رویکرد نوینی در چشم انداز رهبری است که با اولویت دادن به اخلاقیات در سازمان، زمینه را برای ایجاد و ارتقای اثربخشی فردی و سازمانی فراهم می کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط رهبری اخلاقی سرپرستاران و ویژگی های دموگرافیک با خودکارآمدی عمومی پرستاران بخش های مراقبت های ویژه انجام شده است.

مواد و روش ها: 

مطالعه توصیفی همبستگی حاضر با نمونه گیری طبقه ای نسبتی روی 230 پرستار شاغل در بخش های مراقبت های ویژه مراکز آموزشی-درمانی دانشگاه علوم پزشکی همدان در سال 1398 انجام شد. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه های رهبری اخلاقی در پرستاری و خودکارآمدی عمومی شرر استفاده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی و از طریق نرم افزار SPSS نسخه 16 تجزیه وتحلیل شد.

یافته ها:

 بین رهبری اخلاقی با خودکارآمدی عمومی ارتباط آماری معنی داری دیده نشد (0/05>p). خودکارآمدی عمومی پرستاران رسمی نسبت به پرستاران قراردادی (0/04=P) و طرحی (0/02=P)، و پرستاران بخش آی سی یو نسبت به سوختگی (0/03=P) بیشتر بود. همچنین با افزایش سابقه کاری، خودکارآمدی عمومی کاهش می یابد (0/05<p). اندازه اهمیت نرمال شده متغیرهای مستقل بر متغیر وابسته، طبق خروجی شبکه عصبی مصنوعی به ترتیب سابقه کاری 100، پیش گامی 74/8، وظیفه مداری 56/2، اخلاق مداری 52، بخش محل خدمت 47/6، سن 46/4، وضعیت شغلی 38/1، جنسیت 37/1، تسهیم قدرت 27 و تحصیلات 13/3 محاسبه شده است.

نتیجه گیری:

 با توجه به ارتباط معنادار بین برخی از متغیرهای دموگرافیک با خودکارآمدی عمومی پرستاران، برای ارتقای خودکارآمدی عمومی پرستاران به مدیران پرستاری پیشنهاد می شود این عوامل مرتبط را به ویژه در بازآموزی مدنظر قرار دهند.