کسب توانش منظورشناسی بین زبانی: مقایسه تاثیر درسکارهای شناختی و تعاملی

پژوهش در زمینه آموزش منظورشناسی که عموما به مقایسه رویکردهای آموزشی تلویحی و صریح می پردازد در دو دهه اخیر جایگاه ویژه ای در میان پژوهش های حوزه آموزش زبان به خود اختصاص داده است. هدف مطالعه حاضر بررسی مقایسه ای تاثیر آموزش درسکار-محور تولید دو کنش گفتاری عذرخواهی و درخواست از خواستگاه درسکارهای شناختی و تعاملی بود. بدین منظور، 125 زبان آموز سطح متوسط از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب، و به پنج گروه 25 نفره چهار گروه آزمایشی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. چهار گروه آزمایشی طی شش جلسه 30 دقیقه ای سه جلسه مربوط به هر کنش گفتاری تحت آموزش درسکار-محور با تمرکز بر دو نوع درسکار تعاملی هم افزایی و نقش بازی و دو نوع درسکار شناختی پیش گویی و درک استنباطی قرار گرفتند. آموزش مربوط به گروه کنترل دربرگیرنده مولفه های منظورشناسی نبود. توانش تولید کنش های گفتاری مورد مطالعه از طریق یک آزمون گفتمان نوشتاری که به عنوان پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفت سنجیده شد. نتایج تحلیل داده تاثیر معنادار درسکارهای تعاملی و شناختی و همچنین تاثیر قابل توجه تر درسکارهای تعاملی را بر تولید کنش های گفتاری عذرخواهی و درخواست نشان داد. یافته های این پژوهش می تواند در زمینه طراحی درسکارهای آموزشی و فعالیت های کالسی کاربردی باشد. به طور خاص، مطالعه حاضر اهمیت آموزش درسکار-محور و تعامل کالسی را در پیشبرد توانش منظور شناسی زبان آموزان به تصویر می کشد.