چالشی بر طبقه ‎بندی انواع اضافه در دستور زبان فارسی (بحثی درباره قواعد افزودگی در زبان فارسی)

مقاله کنونی به بررسی روش‎های طبقه‎ بندی انواع اضافه‎ ها در دستور زبان فارسی می‎پردازد و نظریه‎ های پیشین در باره نامگذاری انواع اضافه‎ ها و شیوه ‎های طبقه‎ بندی آنها را در کتاب‎های دستور یا منابع زبان‎شناسی به چالش می‎کشد. اهمیت این تحقیق در گشودن بحث ضرورت کاربردی بودن طبقه‎ب ندی اضافات است. مهم‎ترین بحث نظری این مقاله، به چالش کشیدن مقایسه‎ های نادرست انواع اضافه‎ ها در زبان فارسی با زبان عربی و یا زبان‎های اروپایی است. پرسش‎های اساسی مقاله این است که چه کاستی ‎هایی در طبقه‎ بندی اضافات در منابع پیشین وجود داشته است و چگونه می‏توان قواعدی وضع کرد که تشخیص انواع اضافات را بدون استثنا (و یا با حداقل استثناها) امکان‎پذیر سازد. این مقاله، حاصل پژوهشی پردامنه بر روی مبحث اضافات بوده است و به روش توصیفی تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه ‎ای (از قرن یازدهم هجری تا به امروز)، به این نتیجه می‎رسد که بسیاری از طبقه‎ بندی‎های متاخر در مبحث اضافات فاقد جنبه کاربردی هستند و قابلیت شمول بر اضافه‎ های مشابه خود را ندارند و طبقه ‎بندی اضافات بر حسب رابطه ‎های معنایی، امکان دست‎یافتن به معنی کلام در زبان معاصر و همچنین در کلام ادبی را تسهیل می‎کند و به تحلیل و درک سخن ادبی یا غیر ادبی یاری می‎رساند و لذا آن را به عنوان طبقه‎ بندی موثر و مفید در انواع اضافات می‎توان پذیرفت.