شیعیان امامیه به مثابه اهرم تعادل سیاسی در کویت

کویت کشوری استثنایی در میان شیخ نشین ها است و شیعیان اثناعشری اش نیز در مقایسه با شیعیان دیگر همسایگان اوضاع و احوال ویژه ای دارند. پژوهش حاضر بر مبنای نظریه دولت ضعیف و همچنین با بهره گیری از روش توصیفی تحلیلی، جایگاه منحصر به فرد شیعیان را در معادلات خاندان حاکم برای حفظ قدرت بررسی می کند. پرسش اصلی این پژوهش این است که: حضور شیعیان در کویت، چه تاثیری در بقای خاندان آل صباح دارد؟ با توجه به این پرسش، فرضیه پژوهش این است که شیعیان، به خصوص پس از سال 1990، نقش اهرم تعادل را دارند و اگر آنها در کویت حضور نداشتند، خاندان آل صباح برای حفظ بقایش در مقابل معارضان داخلی و دشمنان خارجی با بحران های جدی مواجه می شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که حاکمان کویت با هوشمندی تمام، گاه با نزدیک شدن به شیعه و گاه با اظهار خصومت با آنها، از دسته بندی های اجتماعی کشور بهره می گیرند و با ایجاد تقابل بین آنها و سایر بخش های جامعه تنش نیروهای معارض با حکومت را کاهش می دهند. با این روش آنها توانسته اند بحران های بزرگی را از سر بگذرانند، گرچه یکپارچگی جامعه را از دست می دهند. این پژوهش به درک موقعیت شیعیان در کویت، و اتخاذ رویکرد مناسب در قبال حکومت و شیعیانش کمک می کند.