عرصه های گذار به مدیریت شهری یکپارچه در ایران با تاکید بر وظایف، کارکردها و صلاحیت های شورای شهر و شهرداری

نتایج تحقیقات مختلف در دهه‏ های اخیر درباره ابعاد نهادی، مالی و کارکردی مدیریت شهری ایران، بیانگر تداخل مسیولیت ‏ها و اختیارات سازمان‏های دولتی و عمومی، ناهماهنگی در ارایه خدمات شهری، محدود بودن گستره وظایف و اختیارات نهادهای محلی، ناپایداری منابع مالی، اغتشاش قلمرویی و مشکلات دیگر در نظام مدیریت محلی است. در پاسخ به این مشکلات، راه‏‏حل مناسب در افزایش یکپارچگی در نظام تصمیم‏گیری و اقدام و در قالب «مدیریت شهری یکپارچه» جست‏وجو شده است. در این مقاله از روش‏های مرور تحقیقات و اسناد، مصاحبه و تحلیل محتوا در گردآوری و تحلیل داده‏ها استفاده شده است. عواملی که مدیریت یکپارچه شهری را از مدیریت متفرق متمایز می‏کنند، متنوع هستند و ابعاد مختلف قلمرویی، کارکردی، حقوقی، مالی و غیره دارند. در میان این ها، شیوه توزیع یا تخصیص کارکردها و وظایف، صلاحیت‏ها و مسیولیت‏ها میان دولت مرکزی و مراجع محلی یکی از عرصه‏های مهم تحلیل از نظر یکپارچگی و استقلال عمل در اداره امور محسوب می‏شود. این مقاله نشان می‏دهد چند اصل بنیادین در عرصه کارکردی باید مورد تاکید قرار گیرد: نخست) واگذاری وظایف و کارکردهای بیشتر به شورا و شهرداری، به یکپارچگی بیشتر مدیریت شهری و در نتیجه، افزایش کارایی، اثربخشی و پاسخ گویی منجر خواهد شد. دوم) شورا و شهرداری، نزدیک‏ترین سطح مدیریت به شهروندان است و از این رو، مشروعیت و کارایی بیشتر نسبت به دیگر نهادها و سازمان‏های دولتی در خدمات‏رسانی دارد. سوم) شورا و شهرداری به دلیل مکان مبنا بودن، چندکارکردی بودن و انتخابی ‏بودن، بهترین گزینه برای به عهده گرفتن نقش سازمان رهبر، در مدیریت شهری است.