ارزیابی و مقایسه قراردادهای اجرای پروژه های صنعتی با رویکرد فرآیند تحلیل سلسله مراتبی فازی

امروزه با توجه به گوناگونی طیف انواع قراردادهای موجود در اجرای پروژه های صنعتی، ارزیابی و مقایسه این قراردادها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. از طرفی، کثرت قراردادهای مذکور نیز اهمیت این موضوع را دوچندان می کند. هدف از مقاله حاضر، ارزیابی قراردادهای پیمانکاری برای اجرای طرح ها و پروژه های صنعتی و انتخاب روش بهینه بر اساس مولفه های برآمده از رویکرد اقتصاد مقاومتی می باشد. تامین مالی پروژه ای یک روش تامین مالی جمعی با استفاده از محاسبات مهندسی و مالی است که از طریق وام ها و شیوه های تامین مالی استقراضی، منابع لازم برای اجرای پروژه های بزرگ را فراهم می کند. در شرایط فعلی اقتصاد کشور، انتخاب روش تامین مالی منطبق بر رویکرد اقتصاد مقاومتی تاثیر زیادی در موفقیت پروژه دارد. تامین مالی طرح ها یک حوزه مهم مدیریت است که طی سالیان اخیر رشد فزاینده ای داشته و منجر به توسعه روش های متعدد تامین مالی گردیده است. در این پژوهش، ابتدا مدل های اصلی تامین مالی پروژه ها، شامل 5 مدل BOT، BOOT، BOO، EPC و DBFO را احصا نموده و سپس با ارایه مفاهیم و ویژگی های هر مدل، بر اساس مولفه های برآمده از سیاست های کلان اقتصاد مقاومتی و با رویکرد فرایند تحلیل سلسله مراتبی فازی، رتبه بندی این مدل ها را انجام داده ایم. نتایج تحقیق حاکی از برتری روش تامین مالی BOT و سپس EPC می باشد. این دو روش امتیازات منحصربه فردی دارند که از منظر خبرگان نیز بهترین رتبه را در همه معیارهای تصمیم گیری به خود اختصاص دادند؛ بنابراین در شرایط تحریم و مبتنی بر رویکرد اقتصاد مقاومتی پیشنهاد می شود برای تامین مالی طرح ها و اجرای پروژه های صنعتی از دو روش مذکور استفاده شود