ارزیابی راهکار کاربرد متانول برای افزایش مقاومت به خشکی گلرنگ (.Carthamus tinctorius L) در مناطق بیابانی ایرانشهر

کمبود آب یکی از عوامل محدود کننده کشاورزی در نواحی خشک و بیابانی کشور است. کشت گیاهان متحمل به خشکی نظیر گلرنگ (.Carthamus tinctorius L) و به کارگیری روش هایی مانند بهره گیری از متانول برای افزایش مقاومت به خشکی این گیاهان راه حل مناسبی برای توسعه کشاورزی در این مناطق است. بدین منظور آزمایشی به صورت کرت های خردشده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 1399-1398 در شهرستان ایرانشهر به اجرا درآمد. فاکتور اصلی شامل تیمارهای تنش در سه سطح بدون تنش، تنش ملایم و تنش شدید بود؛ فاکتور فرعی نیز از چهار سطح متانول شامل بدون محلول پاشی به عنوان شاهد و محلول پاشی 10، 20 و 30% حجمی متانول تشکیل شد. نتایج نشان داد که بیشترین مقدارهای صفت های مورد بررسی از تیمار بدون تنش و محلول پاشی 30% حجمی متانول به دست آمد. البته برای صفت های وزن هزار دانه، عملکرد دانه و روغن بین محلول پاشی 30 و 20% حجمی متانول تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد. همچنین برای تمامی صفت های مورد بررسی بین تیمار بدون تنش و عدم استفاده از متانول یا شاهد، با تیمار تنش ملایم و محلول پاشی 30% حجمی متانول تفاوت آماری معنی داری ملاحظه نشد. کمترین مقدار صفت های مورد بررسی نیز از تیمار تنش شدید و بدون محلول پاشی حاصل شد.