نسبت توسعه فرهنگی و توسعه اقتصادی در گفتمان های توسعه ایران پسا انقلابی

پژوهش حاضر کوشش می کند نسبت توسعه فرهنگی و توسعه اقتصادی پس از انقلاب 57 در ایران را در قالب گفتمان های توسعه و با روش تحلیل گفتمان مورد واکاوی قرار دهد. گفتمان های توسعه پس از انقلاب وجه عملی گفتمان انقلاب محسوب شده و مدلول مرتبط با دال های گفتمان توسعه انقلاب را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است. یافته ها نشان می دهد؛ گفتمان توسعه انقلاب، درخصوص رابطه فرهنگ و توسعه، فرهنگ به عنوان یک مجموعه موثر بر فرآیند توسعه و مجموعه ای که در فرآیند توسعه، شکل گرفته و محصول توسعه دانسته، میان توسعه و فرهنگ، ارتباطی دیالکتیکی است. نظام معنایی توسعه در گفتمان سازندگی از توسعه فرهنگی در این گفتمان غفلت کرده و به گفتمان نوسازی مشابهت داشت. در گفتمان توسعه اصلاحات که معنای توسعه فرهنگی با دال رشد معنویت، مطابقتی با نگرش و دیدگاه افراد جامعه نداشته است. اهداف فرهنگی در گفتمان اصول گرا از سوی برخی از گروه های اجتماعی طرد شد درحالی که از جانب گروه های دیگری پذیرفته شد. در گفتمان عدالت محور محور توسعه را مبتنی بر رشد اقتصادی و ایجاد برابری که لازمه دستیابی به آن را بهره گیری از ابزار فرهنگ در جهت نظارت و کنترل فضای جامعه و پیشبرد اهداف خود می دانست. نتیجه اینکه آنتاگونیسم (تخاصم) بر سر هویت بخشی به توسعه خصلت آشکار گفتمان های پس از انقلاب بوده و عنصر تعین کننده تحولات توسعه پس از انقلاب منازعه بوده است