بسط مفاهیم استعاری عشق در حوزه شکار (با تکیه بر استعاره «چهره معشوق شکارگاه است» در ادبیات فارسی)

استعاره مفهومی یکی از روش های مناسب برای شناخت و بیان تجربه عاطفی و انتزاعی عشق است. شاعران، برای درک حالات معشوق، از طریق گسترش و برجسته سازی، از اصطلاحات حوزه شکار مانند ابزار و ادوات، ترفندهای شکار، مکان و ویژگی های شخصیتی مربوط به شکارچی و غیره، برای به وجود آمدن این نگاشت سود جسته اند و برای دستیابی به این مفهوم سازی از ابزارهای شناختی چون: استعاره مفهومی تصویری، انسان انگاری و مجاز مفهومی استفاده کرده اند. این تحقیق به دنبال آن است که نشان دهد اولا چطور از دل مفاهیم متعدد در کلان استعاره «عشق شکار است» مفهوم میدان شکار، توانسته به تنهایی در محیط و اعضای چهره معشوق مکان مندی شود و پاسخگوی دیگر ملزومات شکار گردد؟ ثانیا چگونه برای آشکار ساختن اطوار و احساسات معشوق، از استعارات بدنی چهره معشوق در به وجود آمدن کلان استعاره دیگری به نام «چهره معشوق میدان شکار است» کمک گرفته شده است؟ نتایج به دست آمده از این مقاله نشان می دهد چهره معشوق همانند میدانی جنگی در نظر گرفته شده است، یعنی با مژه هایش تیر می زند، از ابرویش کمان درست می کند، با گیسویش کمند می اندازد، در زنخدانش چاه می کند تا عاشق را گرفتار یا «کشته» خود کند. نتایج به دست آمده از خوانش ابیات تحقیق، بسط و گسترش کلان استعاره «عشق شکار است» را با استفاده از ابزارهای شناختی تایید و اثبات می کند و همچنین ارتباط نگاشت های این تحقیق «چهره معشوق میدان شکار است» و «معشوق شکارچی است» را با نگاشت های «عشق انسان است» و «عشق سلطان است» محکم می کند.