برآورد عملکرد و بررسی تاثیر برخی از عوامل محیطی موثر بر صفات تولید مثلی در گوسفندان نژاد بختیاری

در این مطالعه از 2510 رکورد صفات تولیدمثلی مربوط به 879 راس میش جفت گیری کرده با 164 راس قوچ، از سال 1368 تا 1376، در ایستگاه پرورش و اصلاح نژاد گوسفند بختیاری، به منظور تعیین عملکرد و برآورد برخی از عوامل محیطی موثر بر صفات تولید مثلی در گوسفندان نژاد بختیاری استفاده گردید. میانگین و خطای معیار برای صفات تولید مثلی، بدین شرح برآورد گردید: نسبت آبستنی 01/0± 90/0، تعداد بره متولد شده به ازای هر میش تحت آمیزش 01/0 ±06/1، تعداد بره زنده متولد شده به ازای هر میش تحت آمیزش 01/0± 00/1، تعداد بره شیرگیری شده به ازای هر میش تحت آمیزش 01/0± 93/0، تعداد بره زنده متولد شده در هر زایمان 01/0± 10/1، تعداد بره شیرگیری شده در هر زایمان 02/0± 01/0 و تعداد بره شیرگیری شده به ازای هر میش زنده زا 01/0 ±09/1. سال جفت گیری بر روی همه صفات مورد بررسی اثر کاملا معنی داری (01/0>P) نشان داد. سن میش در زمان جفت گیری نیز تاثیر معنی داری (05/0 یا 01/0>P) بر روی اغلب صفات مورد مطالعه داشت. حداکثر عملکرد صفات تولیدمثلی، در میش های گروه سنی 4 تا 5 ساله حاصل گردید. زمان آمیزش نیز بر روی همه صفات مورد بررسی معنی دار (05/0 یا 01/0>P) بود. حداکثر عملکرد صفات تولیدمثلی مربوط به میش هایی بود که در خلال نیمه اول فصل جفت گیری آمیزش داده شده بودند. نوع تولد نیز تاثیر کاملا معنی داری (01/0>P) روی صفات مربوط به تعداد بره متولد شده و شیرگیری شده نشان داد. لذا با توجه به اثر ملاحظه عوامل محیطی بر صفات مورد بررسی، و به منظور افزایش بازده تولیدمثلی، علاوه بر بهبود شرایط محیطی (جایگاه، مدیریت، تغذیه و...)، آمیزش در ابتدای فصل جفت گیری و انتخاب ترکیب سنی مناسب برای گله های میش پیشنهاد می گردد. در این ترکیب، کاهش درصد میش های بالاتر از پنج سال باعث بهبود عملکرد گله خواهد شد.