مقایسه اثربخشی تمرینات یکپارچگی حسی با و بدون ربات یاری رسان بر تعاملات اجتماعی کودکان طیف اوتیسم

اهداف اختلال طیف اوتیسم، نوعی از اختلالات رشدی است و ضعف در تعاملات اجتماعی و اختلالات حسی از مشکلات کودکان مبتلا به این اختلال است. این کودکان در تعاملات اجتماعی با کودکان دیگر و درمانگرانشان ضعف دارند، شاید بتوان از ربات ها به عنوان دوست یا کمک درمانگر جهت آموزش مهارت های مختلف اجتماعی و شناختی استفاده کرد. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی تمرینات یکپارچگی حسی با و بدون ربات یاری رسان بر تعاملات اجتماعی کودکان طیف اوتیسم بود.مواد و روش ها روش این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. از جامعه آماری تمام کودکان 7 تا 9ساله مدارس اوتیسم شهر تهران، 45 کودک اوتیسم با احتمال متوسط به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل به صورت تصادفی جایگزین شدند. گردآوری داده ها با قسمت تعاملات اجتماعی ویرایش دوم آزمون تشخیص اوتیسم گلیام انجام شد. هر دو گروه آزمایش 15 جلسه از شیوه یکپارچگی حسی بهره بردند، اما با یک گروه 15 جلسه با ربات نیز کار شد. پس از 2 ماه و اجرای آزمون پیگیری، داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مختلط ساده و با نرم افزار SPSS نسخه 22 در سطح معنی داری 0/05 تحلیل شدند.یافته ها نتایج نشان داد میزان تغییرات اختلال در تعاملات اجتماعی در 3 گروه یکسان نبوده و در موقعیت آزمایش، میانگین نمرات گروه تمرینات یکپارچگی حسی با ربات یاری رسان، بیشتر از تمرینات یکپارچگی حسی بدون ربات یاری رسان و گروه کنترل، کاهش و تغییر داشته است (P<0/05).نتیجه گیری می توان چنین نتیجه گرفت که تلفیق دو شیوه درمانی یکپارچگی حسی و درمان با ربات، بیشتر از شیوه یکپارچگی حسی به تنهایی موجب بهبود تعاملات اجتماعی کودکان طیف اوتیسم می شود.