نقش سیستم گلوکوکورتیکوییدی هسته اکومبنس بر تعدیل فرآیند حافظه و یادگیری در موش صحرایی

مطالعات قبلی نشان داده اند که گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی هسته اکومبنس احتمالا در تعدیل فرآیند ذخیره حافظه هیجانی دخیل می باشند. هدف این مطالعه تعیین تاثیر تزریق اگونیست و آنتاگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوییدی در هسته اکومبنس بر تعدیل فرآیند یادگیری و حافظه (اکتساب، تثبیت و به خاطر آوری) در مدل یادگیری احترازی غیر فعال می باشد.
این پژوهش تجربی بر روی 120 سر (در 12 گروه) موش نر آلبینو از نژاد ویستار با وزن 220-250 گرم انجام شد. ابتدا به صورت دو طرفه روی هسته اکومبنس کانول راهنما گذاشته شد و یک هفته بعد، موش ها در دستگاه احترازی غیرفعال آموزش داده شدند. کورتیکوسترون به عنوان آگونیست (1 میکروگرم در 1 میکرولیتر به ازای هر طرف) و RU38486 به عنوان آنتاگونیست (3 نانوگرم در 1 میکرولیتر به ازای هر طرف) به صورت دو طرفه قبل و بلافاصله بعد از آموزش و قبل از آزمون به خاطرآوری به داخل هسته فوق تزریق شد. گروه های کنترل به میزان هم حجم حلال دریافت نمودند. دو روز بعد آزمون به خاطرآوری انجام شد و در طی آن مدت زمانی که طول می کشید تا حیوان برای اولین بار وارد محفظه تاریک شود و کل زمانی که در محفظه روشن طی می نمود (در طی 10 دقیقه آزمون) به عنوان معیار میزان حافظه در نظر گرفته شد.
نتایج نشان می دهد که تزریق آگونیست و آنتاگونیست گیرنده گلوکوکورتیکویید به داخل هسته اکومبنس به طور دو طرفه بلافاصله بعد از آموزش به ترتیب موجب افزایش و اختلال در تثبیت حافظه می شود (P<0.01). تزریق آن ها قبل از آموزش و قبل از آزمون به خاطرآوری تاثیر معنی داری بر فرآیند حافظه هیجانی نداشت (P<0.05).
یافته های این مطالعه نشان داد که گیرنده های گلوکوکورتیکوییدی هسته اکومبنس نقش مهمی در تثبیت اطلاعات تازه آموخته شده هیجانی در مدل احترازی غیر فعال دارند.