جایگاه صور خیال در توصیف عناصر انسانی شاهنامه

توصیف و تصویرآفرینی از مهم‎ترین توانایی های شاعر در خلق یک اثر منظوم به شمار می آید؛ زیرا او این کار را با استفاده از اندوخته های ذهنی و علمی خود و بکاربردن امکانات زبانی و بیانی انجام می دهد. شاهنامه فردوسی از جمله منظومه‎هایی است که از این منظر جایگاه رفیعی دارد. حکیم طوس در نهایت هنرمندی با استفاده از صور خیال و آرایه های بدیعی موقعیت ها، اشخاص، گفتگوها، صحنه ها و رویدادها، را توصیف نموده و تصاویر بدیع، جذاب و ماندگاری خلق نموده است. در این جستار سعی بر این است که جایگاه صور خیال در توصیف عناصر انسانی شاهنامه که اعضا و اندام‎های بدن، ویژگی های ظاهری انسان ها را شامل می شود، مورد بررسی قرار گیرد. این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است و اطلاعات بر اساس مطالعات کتابخانه ای گردآوری شده است. مطالعه بر روی صورخیال توصیفات عناصر انسانی شاهنامه حاکی از این است که فردوسی با استفاده هنرمندانه و خلاقانه از تشبیه، استعاره، کنایه و مجاز، به ویژه تشبیه به بهترین نحو به توصیف شخصیت ها پرداخته است.