بررسی رابطه سرمایه اجتماعی با سلامت عمومی در شاخص رفاه لگاتوم ایران با تحلیل همبستگی کانونی

سلامت به عنوان ارزش ذاتی برای انسان ها، نقش مهمی در بهبود سعادت جامعه و رفاه افراد دارد و اغلب به عنوان مولفه ای کلیدی از سرمایه انسانی تلقی می شود که به رشد اقتصادی بیشتر منجر می شود. مفهوم سرمایه اجتماعی نشان دهنده آن است که چگونه ساختار اجتماعی یک گروه می‎تواند به عنوان منبعی با ارزش برای افراد آن عمل کند تا با هزینه کمتر، به اهداف خود دست یابند. تلقی سلامت به عنوان یک دارایی، به معنای تمرکززدایی سیاست ها از عوامل مخاطره آمیز به دیدگاهی جامع تر و مبتنی بر عوامل اجتماعی، ازجمله سرمایه اجتماعی است و تحقیق پیش رو نیز برهمین اساس انجام شد.

این تحقیق از نوع توصیفی و همبستگی بود. تحلیل داده ها از طریق همبستگی کانونی و رگرسیون چندگانه با استفاده از داده های ثانویه گردآوری شده ازسوی موسسه لگاتوم در سال 2021 میلادی و داده های مرتبط با ایران در بازه زمانی 1386 تا 1399، با ویرایش 24 نرم افزار SPSS انجام شد.

با توجه به معناداری آزمون های پیلایس و ویلکز در سطح معناداری 5درصد، ضریب همبستگی سرمایه اجتماعی و سلامت 0.89 تعیین شد. با توجه به ضرایب ساختاری، عناصر طول عمر، سلامت جسم، سلامت روان، نظام های مراقبت، مداخلات پیشگیرانه و عوامل رفتاری پرخطر، به ترتیب بیشترین تاثیر را بر متغیر کانونی سلامت داشتند. براساس ضرایب استاندارد، مشخص شد اعتماد بین فردی، بیشترین تاثیر را بر سلامت دارد و اعتماد نهادی، شبکه های اجتماعی، مشارکت مدنی و اجتماعی و روابط شخصی و خانوادگی به عنوان عناصر سرمایه اجتماعی، در اولویت های بعدی تاثیر بر سلامت قرار گرفتند.

سرمایه اجتماعی نقش مهمی بر درک عوامل تعیین کننده سلامت دارد و توجه ویژه به آن ازسوی سیاست گذاران به منظور رفع نابرابری های سلامت، گریزناپذیر است. برهمین اساس در روند سیاست گذاری های سلامت ایران که همچنان با چالش های متعدد مواجه است، افزون بر توجه به راهبردهای سخت افزاری و درمان محور، می توان و باید اهمیت ویژه ای برای سرمایه اجتماعی به عنوان یکی از مهم ترین عوامل تعیین کننده سلامت، قایل شد.